Επεσε η αυλαια του Παρα Πεντε χθες με ενα συγκλονιστικο επεισοδιο.Ενα φιναλε που νομιζω κανεις δε θα μπορουσε να προβλεψει.Οσον αφορα τις δικες μου προβλεψεις, επεσα μεσα σε καποιες λιγες (βλ.προηγουμενο ποστ).Η τηλεθεαση εφτασε τα 80%.Και δικαιως.Ειναι απο τις λιγες φορες στην τηλεοραση που δε νιωθεις θυμωμενος με την επιλογη των μαζων.Αν μπορουν να επηρεαζονται θετικα οι μαζες με ποιοτικα προγραμματα (γιατι το παρα πεντε ηταν ενα ποιοτικο προγραμμα), τοτε δεν εχει θεση καμια αναλυση εις βαρος της.Εξαλλου οι μαζες διαμορφωνουν τη διαχρονικοτητα ενος οποιουδηποτε εργου, οι μαζες το αναδεικνυον, οι μαζες επαληθεουν την αξια του.
Το Παρα Πεντε ηταν ενα ενα εργο τεχνης.Καποιος θα πει οτι μια τηλεοπτικη σειρα δεν ειναι τεχνη.Και ομως.Η συγκεκριμενη σειρα επιβεβαιωσε το αντιθετο.Λεπτες ισορροπιες, λεπτο χιουμορ, εξαιρετικες ερμηνειες, αρτια σκηνοθεσια, σημασια στη λεπτομερεια, εμφαση στην πλοκη.Βλεποντας ξανα και ξανα τα επεισοδια παρατηρεις οτι η τελειοτητα ειναι αυτο που χαρακτηριζει τη σειρα.Και υπαρχει κατι πανω απο την τελειοτητα;
Τα κατηγορω περι επαναληψεων και οτι η δευτερη σεζον δεν ηταν ανταξια της πρωτης τα βρισκω εντελως ανοητα.Καθε επεισοδιο ηταν μοναδικο και καταπληκτικο, δεν υπηρχε ουτε ενα που δεν εβγαζε γελιο.Δεν υπηρχε καμια σκηνη χωρις λογο υπαρξης.Υπαρχουν ομως και οι αλλοι που του επισυναπταν οτι οι χαρακτηρες του ηταν καρτουν.Τι ανοητοι που ειναι ολοι αυτοι.Αλλα τι να καταλαβουν αυτοι που πριν καν προλαβουν να μεγαλωσουν, το παιζουν μεγαλοι και τους εχει φαει η σοβαροφανεια και ζουν μεσα σε στεγανα;Το καρτουν ειναι τεχνη.Και το χιουμορ των καρτουν ειναι πολυ ανωτερο απο πολλων αλλων ειδων.Αυτην την παιδικοτητα που βγαζουν οι ηρωες αγαπησαμε.Αυτο το καρτουνιστικο.Αυτο το σουρρεαλιστικο.Που επιτρεπουμε στον εαυτο μας να πιστευει οτι μπορει να ειναι και ρεαλιστικο.Οι ηρωες αυτοι ηταν αληθινοι.Ηταν αυθεντικοι.Στοιχεια που σπανιζουν στους ανθρωπους γυρω μας.
Το Παρα Πεντε ειναι σημαντικοτερο απο αρκετες ελληνικες και ξενες ταινιες, και φυσικα σειρες.Ανωτερο απο friends, lost, 24.Ισως ειναι ολα αυτα μαζι αλλα και πολλα περισσοτερο.Εχει κατι που δεν εχουν κανενα απο αυτα.Αληθινη αγαπη αλλα και παθος απο ολους τους συντελεστες.Ολοι αγαπησαν αυτο που εκαναν και εμεις το εισπραξαμε αυτο.Ειναι αξιο αναφορας οτι ο σεναριογραφος εφτιαξε το φιναλε με βαση τα θελω του κοσμου.Αυτο θα ξενιζε καποιους.Και ομως.Δειχνει μια αμεσοτητα.Ειναι μια μορφη επικοινωνιας.Οι ηρωες αυτοι εγιναν δικοι μας ανθρωποι.Και η πορεια τους, εστω για αυτο το λιγο, ηταν στα χερια μας.Ο κοσμος τους ηθελε μαζι, και για τον κοσμο εμειναν μαζι.
Τιποτα δεν ειναι τυχαιο.Αν η Κατια Δανδουλακη δεχοταν το ρολο της Νταλιας δε θα 'ταν το ιδιο.Αν σκηνοθετης δεν ηταν ο Αγγελοπουλος επισης.Αν ο καθε συντελεστης δεν ηταν αυτος που ηταν τιποτα δεν θα ηταν το ιδιο.Νομιζω πως οι ηθοποιοι του παρα πεντε γεννηθηκαν για το παρα πεντε.Ηταν ολοι εκει που επρεπε να ειναι.Τιποτα δεν ειναι τυχαιο.Οπως τιποτα δεν ηταν τυχαιο στη σειρα αυτη.
Το Παρα Πεντε ειναι ενα πολυπρισματικο εργο.Τι εννοω με αυτο;Οτι μπορει κανεις να το δει υπο πολλα πρισματα και ο καθενας με τη δικη του ιδιοτητα.Ας δουμε μερικα παραδειγματα.Ενας σεναριογραφος θα ζηλευε τις ικανοτητες του Καπουτζιδη, θα προσεχε το μοναδικο τροπο που φτιαχνει την ιστορια, που δινει ζωη στους χαρακτηρες.Θα προσεχε τους ομορφους διαλογους, τα μηνυματα που θελει να περασει, παντα τη σωστη στιγμη, χωρις βαρυγδουπες λεξεις, χωρις να γινεται γραφικος.Ενας σκηνοθετης θα προσεχε και θα θαυμαζε την εξαιρετικη λεπτομερη δουλεια του Αγγελοπουλου.Την εμφαση στο βλεμμα, την κινηση, το καθετι παραμικρο.Ενας ηθοποιος θα επαιρνε παραδειγμα σωστης ερμηνειας.Ενας φιλολογος, συγγραφεας ή ποιητης θα προσεχε εκεινες τις λεπτες ισορροπιες, τις αντιφασεις που χαρακτηριζουν αρκετα μερη της σειρας και ειδικοτερα το τελευταιο επεισοδιο (ζωη-θανατος).
Ο καθενας μπορουσε να παρει αυτο που ηθελε απο τη σειρα και αυτο που του αναλογουσε.Πολιτικοι, δημοσιογραφοι, μειονοτητες, τριτη ηλικια, παιδια, εφηβοι, ανθρωποι που νιωθουν μοναξια (ε, δεν ειναι και λιγοι), καλλιτεχνες, αλλα και μοντερ, ηχοληπτες και μην ξεχασουμε τους διαφημιστες (η χαρα των διαφημιστων το παρα 5).Ηταν μια σειρα που απευθυνοταν σε ολους, επωφεληθηκαν πολλοι απο αυτη, αλλα κυριως την δεχτηκαν σχεδον ολοι και την αγαπησαν.Ο καθενας για διαφορετικους λογους.
Εμενα μου αρεσαν τα παντα σε αυτη τη σειρα.Δεν εχω καποια συγκεκριμενη ιδιοτητα για να προσεξω κατι συγκεκριμενο.Προσεχα τα παντα.Την παραμικρη λεπτομερεια.Καθε στοιχειο της σειρας ηταν αψογο.Μπορει καποια σημεια να μη μου αρεσαν και να μη με εξεφραζαν αλλα οταν κρινεις κατι, πρεπει να το κρινεις για την ολοτητα του και οχι για τα μεμονωμενα και τα επιμερους.
Τους αγαπησα αυτους τους ηρωες.Ταυτιστηκα μαζι τους.Και αυτο ειναι ενα μεγαλο κατορθωμα της τεχνης.Δε θα ηθελα να πω οτι μου αλλαξαν τη ζωη προς το καλυτερο, για να μην ακουστω καπως, αλλα θα το πω, γιατι ειναι αληθεια.Με εκαναν να δω τα πραγματα διαφορετικα.Μου εβγαλαν καλα κομματια του εαυτου μου.Οχι τα αγρια, τα θυμωμενα που μου εχουν βγαλει αλλες σειρες, ταινιες ή ο,τιδηποτε αλλο.Μου εβγαλαν μονο θετικα.Εγω βεβαια ξερω οτι μου εβγαλαν και καποια πολυ αρνητικα αλλα αυτο το αφηνω τωρα και το ξεχναω.Μαζι με το τελος της σειρας το αφηνω να καει.Γραφωντας αυτο το κειμενο το εξιλεωνω.Το Παρα Πεντε με το τελος του μου αφησε πολυ ωραια συναισθηματα.Ηταν μια ομορφη εμπειρια.Ενα ομορφο ταξιδι.Περασα πολυ καλα με την παρεα αυτη.Εγιναν η δικη μου παρεα.
Και τωρα που δε θα ξαναζω μαζι τους μεσα απο την... οθονη νιωθω περιεργα.Δε νιωθω θλιψη.Απλα το εχω θεσει φιλοσοφικα το ζητημα.Σκεφτομαι τη δυναμη της τηλεορασης.Σκεφτομαι τους ηρωες αυτους να συνεχιζουν τη ζωη τους εκει εξω.Σκεφτομαι αν υπηρξαν αληθινοι.Οι ιδιοι και αυτο που εζησαν.Δεν ξερω αν ηταν αληθινο, αλλα εμενα μου φανηκε σαν αληθινο.Θα μπορουσα να ημουν καποτε εξω στο δρομο και να τους εβλεπα ολους μαζι και τους 5 στο αυτοκινητο του Φωτη.Θα ηταν εκεινοι.Μπορει να ειχαν καμερες και συνεργεια απο πανω τους, μπορει να ηταν η Σμαραγδα και ο Αργυρης, αλλα εγω θα τους εβλεπα σαν τους 5.Μπορει τωρα που τελειωσε η ζωη τους στη μικρη οθονη, να μπω μια μερα στο μετρο και να τους δω εκει περα.Θα ειναι αυτοι.Οι 5 του παρα πεντε.Θα ηθελα να τους δω ομως σαν 5.Επειδη ομως ξερω οτι δεν υπαρχουν και ο καθενας πια θα ειναι ο εαυτος του, εγω μπορω να τους φανταστω.Θα ειναι καπου εκει εξω.Αχωριστοι φιλοι.5 διαφορετικοι και τελικα τοσο ομοιοι και αυθεντικοι ανθρωποι.Θελω να υπαρχουν για παντα.Και θα πεισω τον εαυτο μου οτι υπαρχουν και οτι μαζι με αυτους ειναι και αλλοι εκει εξω σαν αυτους.Γιατι ξερω οτι υπαρχουν και αλλοι σαν αυτους.Ακομα και αν ολα αυτα που μας περιβαλλουν μας κανουμε να πιστευουμε το αντιθετο.Αλλα ο καθενας απο μας μπορει να φτιαχνει τη δικη του πραγματικοτητα, εστω για λιγη ωρα στη διαρκεια μιας κουραστικης μερας, να δραπετευει εκει που θελει, να ζει αυτο που θελει πραγματικα να ζησει.
Συγχαρητηρια λοιπον σε ολους τους συντελεστες της σειρας αλλα και ενα ευχαριστω.Ευχαριστουμε γι' αυτο που μας προσφερατε.Γιατι το κανατε με αγαπη, με σεβασμο, με παθος και με πραγματικο ταλεντο.Εμεις σας το ανταποδωσαμε.Αξιζατε την επιτυχια.
Ευχομαι η σειρα να γινει παραδειγμα για τους νεους και οχι μονο δημιουργους.(σεναριογραφους κυριως).Οπως ομως ειπαν και συναδελφοι συνμπλογκερς, πολυ δυσκολα θα υπαρξει ξανα τετοια σειρα, και συμφωνω.Το θεμα ομως ειναι να δουν γιατι αυτη η σειρα αγαπηθηκε τοσο και πηρε τοσο καλες και διθυραμβικες κριτικες.Και γιατι καποιες αλλες ενω εκαναν επιτυχια, δεν εκτιμηθηκαν για την αξια τους (βλεπε Χαρης Ρωμας).Ευχομαι να τεθουν τα δεδομενα για την αναγκαιοτητα μιας πιο ποιοτικης τηλεορασης, οσον αφορα τα σηριαλ τουλαχιστον, για να μην απαξιωνεται και το ιδιο το ειδος αλλα και οι ανθρωποι που δουλευουν σε αυτο, αλλα κυριως εκεινοι που αφιερωνουν τοσο χρονο παρακολουθωντας τη μικρη οθονη και εχοντας απαιτησεις απο αυτη.Για τις σειρες στην tv περιπλανιεται η φημη οτι "υποβιβαζουν τη νοημοσυνη του κοσμου" (και μαλιστα ο ιδιος ο Ρωμας το ενεταξε στο σεναριο του-δειγμα αυτογνωσιας;).Δε θα επρεπε να καταργηθει λοιπον αυτη η θεωρια, κατα ενα ποσοστο τουλαχιστον; Βεβαια, αν ο ανθρωπος εχουν παιδεια, αυτο που του υποβιβαζει τη νοημοσυνη το αντιλαμβανεται.Και ας μην μπορει να το εκφρασει.Το ξερει μεσα του.Οταν ομως υπαρχει κατι πολυ καλο, υπαρχει κοινη αποδοχη απο τον κοσμο.Ο "κοσμος" που τοσο υποτιμαται, ξερει να αναγνωριζει το καλο οταν υπαρχει.Με το παρα πεντε μπορουν να τεθουν οι βασεις για βελτιωση του τηλεοπτικου τοπιου.Περιμενουμε ανταξιες σειρες του παρα πεντε, σειρες που να εχουν λογο υπαρξης, που να σεβονται τον τηλεθεατη, που μην ειναι προχειρογραμμενες, αλλα προιον σωστης και καλλιτεχνικης εργασιας.
Δεν περιμενουμε το νεο παρα πεντε.Καθετι που, αθελα του, θα του μοιαζει σε κατι, θα θεωρειται κακεκτυπο δυστυχως.Γιατι την αγαπησαμε τη σειρα αυτη και δε θελουμε να αλλοιωθει.Ενα αλλο θεμα βεβαια ειναι να μην αλλοιωθει απο τις πολλες επαναληψεις.Νομιζω ομως πως οχι.Σε αντιθεση με μερικα αλλα (βλ.Κωνσταντινου και Ελενης), η ποιοτητα που διεπει το παρα πεντε δε θα το αφησει να χαλασει.
Το παρα πεντε θα μεινει κλασσικο.Θα μεινει στην ιστορια.Ειναι η καλυτερη ελληνικη κωμικη σειρα.Και θα παραμεινει για πολυ ακομα.
Κλεινω με τρια σημεια απο το τελευταιο επεισοδιο που μου εκαναν εντυπωση και αξιζουν πραγματικα.
"Ενα ταξιδι ειναι η δημοσιογραφια.Πας σε μερη που παντα ηθελες να πας.Πας σε μερη που ποτε σου δεν ηθελες να δεις.Φτανει να μην ξεχνας πισω σου την αληθεια.Πολλοι τωρα τελευταια την αφηνουν στο δωματιο φευγοντας."
"Η ζωη συνεχιζεται.Και μαζι της προχωραμε και εμεις.Και εχουμε να προχωρησουμε προς ολες τις κατευθυνσεις και να κανουμε ο,τι θελουμε.Και αν καταλαβουμε ο,τι αυτο που θελαμε περισσοτερο το ειχαμε αλλα δεν το κρατησαμε, τοτε μπορουμε να το διεκδικησουμε ξανα."
"Περασες τοσα χρονια μπροστα σε μια τηλεοραση.Νομιζες πως τα πιο περιεργα, τα πιο σπανια και τα πιο σημαντικα ειναι εκει μεσα.Στο γυαλι.Δεν ειναι ετσι.Η ζωη, η αληθεια ειναι εξω απο το αυτο.Κλειστη!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου