Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"


Ας σχολιασουμε τη συνεντευξη του Πετρου Κωστοπουλου στο "Πρωτο Θεμα". Ας τα παρουμε ενα-ενα απο την αρχη :

Η συνεντευξη ξεκιναει δυναμικα με τον Πετρο Κωστοπουλο να παραδεχεται οτι φταιει ο ιδιος για το τελος της ΙΜΑΚΟ (στη συνεχεια θα πει οτι φταιει κατα 95%) και γι' αυτο δεν μπορουμε παρα να τον συγχαρουμε, γιατι ειναι σημαντικο να αναλαμβανεις τις ευθυνες σου, ποσο μαλλον ολοκληρωτικα. Ολοι κανουμε λαθη, σε ολους τους τομεις. Υπαρχουν βεβαια, αυτοι, ειδικα στην περιπτωση Κωστοπουλου, που θα συνεχισουν να τον χτυπανε, οσο κι αν αναγνωριζει τα λαθη του.

Λεει οτι τη δεκαετια του '90, με τη ραγδαια αυξηση της διαφημισης, παρασυρθηκε σε δαπανες που δεν επρεπε να εχουν γινει. Μηπως ηταν ο μονος; Ας παρουμε παραδειγμα τον εαυτο μας. Ποσες φορες εχοντας πολλα λεφτα στην τσεπη και στην πιστωτικη και χωρις το αγχος του αυριο, σε μια εποχη που η οικονομικη κριση ηταν αγνωστη λεξη, δεν παρασυρθηκαμε σε περιττα εξοδα; Η δεκαετια του '90 ονομαστηκε στην εποχη μας "δεκαετια της ευφοριας" και σχεδον ολοι παρασυρθηκαν. Και οχι, δε μας αναγκασε ο Κωστοπουλος στις σπαταλες.

Για τις εκδοτικες εταιρειες στην Ελλαδα λεει οτι ανακαλυψαν το business plan το 1999 για να μπουν στο Χρηματιστηριο. Μα δεν ηταν μονο οι εκδοτικες. Το business plan, το marketing, οι δημοσιες σχεσεις ηταν εννοιες σχεδον αγνωστες για την Ελλαδα και σταδιακα απο τη δεκαετια του '90 αρχισαν να γινονται γνωστες και να εφαρμοζονται σε καποιες επιχειρησεις. Να 'ναι καλα και οι αποφοιτοι του Deree College..."Απο πλευρας οικονομικης οργανωσης ηταν οι πιο γελοιες εταιρειες απο ολους τους κλαδους", λεει.

Και μετα ηρθε το Μνημονιο και τους εβαλε ταφοπλακα, συνεχιζει. Το οποιο Μνημονιο "δολοφονησε τα χαμηλα και μεσαια στρωματα. Εκτελεσε εν ψυχρω την καταναλωση, με συνεπεια να δολοφονουνται ενας-ενας ολοι οι παραγωγικοι τομεις της χωρας και να κλεινουν καθημερινα χιλιαδες επιχειρησεις". Φαινεται πως επρεπε να καταπιει την συντριβη για να δει την πικρα της και να βγαλει αυτο το θυμο για το Μνημονιο και για το ΠΑΣΟΚ, το οποιο ως γνωστον υποστηριζε. "Οι ανθρωποι που το επεβαλαν ειναι εγκληματιες". Οταν βιωσεις στο πετσι σου τις συνεπειες του Μνημονιου, πως να συνεχισεις να υποστηριζεις το κομμα που το επεβαλε; Του γυρνας την πλατη και το βριζεις.

Το διευρω για το περιοδικο εγινε πολυτελεια με το Μνημονιο, υποστηριζει. Φταιει αραγε μονο το Μνημονιο; Μηπως φταιει και η τεραστια ανοδος του διαδικτυου; Αυτον τον παραγοντα δεν τον αναφερει ο κ. Κωστοπουλος.

Μιλαει για τις περικοπες που εκανε ηδη απο το 2008, ωσπου το 2011 εφτασαν το 60%. Μιλαει για την πτωση των διαφημισεων που ολοενα και μεγαλωνε, ξεπερνωντας το 50%. "Οπως πηγαινε σε λιγο θα πληρωνα τις διαφημιστικες για να βαλουν διαφημιση", λεει χαρακτηριστικα. Και ποιος το λεει αυτο; Ο αλλοτε πιο πετυχημενος εκδοτης περιοδικων. Θα το φανταζοταν κανεις;

Δεν εβλεπες οτι ειχε στραβωσει το κλημα, τον ρωτα ο δημοσιογραφος. "Δυστυχως, η πραγματικοτητα δεν εχει καμια σχεση ουτε με τα ονειρα σου, ουτε με τις προσδοκιες σου" απαντα. Γιατι, οπως αποδεικνυει και στη συνεχεια της συνεντευξης, ο Πετρος Κωστοπουλος δεν ηταν ο τυπικος επιχειρηματιας που κοιτουσε τα νουμερα συνεχεια και νοιαζοταν κυριως για την αυξηση των πωλησεων. Τον ενδιεφερε το περιεχομενο, η δημιουργικοτητα, ειχε ενα οραμα για τα περιοδικα του. Και ο Κωστοπουλος δεν ειναι κανενας ασχετος με οικονομικα, ουτε αμορφωτος ειναι, οπως ισως να νομιζουν καποιοι. Οπως μαθαμε στη συνεντευξη, εχει παρει ντοκτορα στην Πολιτικη Οικονομια.

Η οικονομικη καταρρευση της ΙΜΑΚΟ του προκαλεσε καταθλιψη και περιγραφει ποσο ασχημα τη βιωνει εδω κι ενα χρονο. Πολλοι πεσανε να τον φανε και γι' αυτο. "Τι μας το λεει και τι μας νοιαζει και τι εγινε και δεν ειναι ο μονος" και ολα αυτα συνοδευομενα απο βρισιες και "καλα να παθει". Μαλλον δεν ξερουν καποιοι τι εστι καταθλιψη. Και δεν καταλαβαινω, τι πειραζει που το λεει. Δεν το κανει για να τον λυπηθουν, οπως λενε. Εξαλλου, αυτοι που τον μισουν, δεν προκειται με τιποτα να τον λυπηθουν.

Εχει δικιο οταν λεει οτι χαρη σε αυτον χτιστηκε μια τεραστια βιομηχανια που δεν υπηρχε πριν. "Χιλιαδες ανθρωποι εμφανιστηκαν απο το πουθενα, γραφιαδες, χαρταδες, φωτογραφοι, τυπογραφοι, γραφιστες, στυλιστες, ντισκ-τζοκει". Πολλοι απο αυτους τωρα τον χτυπανε και τον κατηγορουν. Που αν δεν ηταν ο Κωστοπουλος, δε θα υπηρχαν. Και πολλοι αλλοι που τον μισουν τοσο που δεν του αναγνωριζουν ουτε αυτο.

Ο Κωστοπουλος αλλαξε εντελως τον περιοδικο Τυπο και ουτε αυτο του το αναγνωριζουν οι εχθροι του. "Πριν υπηρχαν περιοδικα μονο με λογια και σκιτσα. Κοιταξτε τη "ΓΥΝΑΙΚΑ" του 1986, που ηταν το πιο μοντερνο περιοδικο τοτε, και θα καταλαβετε".

Ο ιδιος αποκαλυπτει οτι ηταν "υπερδοτικος στους δημιουργικους ανθρωπους", και αποκαλυπτει οτι εδινε τεραστια ποσα στους εργαζομενους του. Επισημαινει οτι η ΙΜΑΚΟ ηταν "ιππορφοβειο ταλεντων" και οτι πληρωναν αλλοι για να προσλαβουν τα ταλεντα αυτα, για τα οποια κανεις δεν μιλαει, γιατι ολοι εχουν πεσει να φανε το αφεντικο.

Για τους συνεργατες του, το αφεντικο μιλαει με τα καλυτερα λογια στη συνεντευξη, τους ευχαριστει, λεει οτι παντα τους εμπιστευοταν και οτι θα ηθελε να ξανασυνεργαστουν στο μελλον. Κι ας λενε οι αλλοι για κακη μεταχειριση.

Κατηγορουν τον Κωστοπουλο για το lifestyle που...επεβαλε, που φυσικα και δεν επεβαλε. "Δεν ειμαι εγω αυτος που αβανταριζε το Καγιεν, το χρυσο ρολοι και το πρωτο τραπεζι-πιστα, πραγματα που τα εχω ξεσκισει στο κραξιμο". Αλλα ποσοι εχουν κατσει να διαβασουν πανω απο ενα αρθρο σου για να το ξερουν αυτο;

Ομως και παλι ο Κωστοπουλος δεν αποποιειται των ευθυνων του και κανει αυτοκριτικη. "Ξεκινησαμε το 1987 να παραγουμε περιοδικα για να ξεφυγουμε απο τη μιζερια και την καταντια μιας υπερπολιτικοποιησης που μας κυνηγουσε μετα τη Μεταπολιτευση. Θελαμε να ζησουμε μια ζωη πιο ομορφη και πιο χαρουμενη...". Και που ειναι το κακο με αυτο; Που ειναι το κακο να θες να κανεις τη ζωη σου και τη ζωη των αλλων πιο χαρουμενη και πιο ομορφη; Μαλλον κακο για οσους τους αρεσει να ζουν στη μιζερια, τη γκρινια και την κακομοιρια, για λογους που οι ιδιοι ξερουν...Και συνεχιζει λεγοντας : "...και σιγα-σιγα, μετα το 1995, καταληξαμε σαν λαος σε "νουμερα" επιδειξιομανιας. Σαν ατομο μπηκα κι εγω σ' αυτη τη γυφτια". Και στη θεση του Κωστοπουλου μπορει να ειναι ο καθενας απο αυτους που τον κατηγορουν, γι' αυτο ειναι καλο να κανουν και αυτοι την αυτοκριτικη τους.

"Ηθελα να εχω γρηγορο αυτοκινητο, τζιπ, ωραιο σπιτι, ξεχνωντας απο που ερχομουν". Και δεν ησουν ο μονος και δε βλεπω γιατι ειναι τοσο κακο και πρεπει να απολογεισαι που ηθελες πολυτελειες, ειδικα σε μια εποχη ευφοριας. Αλλωστε δουλεψες και δεν εκλεψες. Το λες κι εσυ. "Ομως το θεωρω δικαιωμα μου. Δεν τα 'φαγα απο κανεναν".

Τελος, θα αναφερθω σε αυτο που λεει για τα αλλα περιοδικα : "Αλλα απο εκει και περα, η δικη μου δαιμονοποιηση πηρε μυθικες διαστασεις, παροτι ολα τα περιοδικα εκεινης της εποχης ειχαν παρομοια υλη με αυτη των δικων μου εντυπων. Δηλαδη το "Elle", το "Vogue", το "Marie Claire" παρουσιαζαν μοδα για αστεγους και πλασαραν παππουτσια για μεταναστες; Ειχαν λυσσαξει με την Lacroix, τον Dior, τη Chanel, τον Louboutin". Ποιος θα ασχοληθει με τους εκδοτες των εν λογω περιοδικων οταν δεν ειναι δημοσια προσωπα και δεν βγαινουν στην tv; Και ποιος θα εδινε τοση σημασια αν καποιος απο τους εκδοτες αυτους, παθαινε αυτο που επαθε ο Κωστοπουλος; Ουτε καν αυτοι που κανουν μιντιακο ρεπορταζ.
Αλλωστε, ειναι αυτο που λεει ο Κωστοπουλος στο τελος της συνεντευξης : "Ολο το αρνητικο που τρωω απο καποιους τωρα, δεν εχει καμια σχεση με τη δουλεια μου, οπως προσπαθουν να πουν. Εχει σχεση με μενα και τη ζωη που εζησα".

Διαβαστε ολη τη συνεντευξη του Πετρου Κωστοπουλου στο Πρωτο Θεμα εδω :
http://mag-gr.blogspot.com/2012/02/blog-post_28.html

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟ "ΕΘΝΟΣ"

Ο Πέτρος, ο «λύκος» και η κρίση

Στις 22/02/2012, νωρίς το απόγευμα, όλα είχαν τελειώσει ανάμεσα στον Πέτρο Κωστόπουλο και στην IMAKO Media S.A. Ανεξάρτητα από την τυπική διάλυση της εκδοτικής εταιρείας και το δικαστικό σίριαλ που θα ακολουθήσει, η ΙΜΑΚΟ τελείωσε την ηµέρα που ο ιδρυτής της, µόνος στη µέση του άδειου πια γραφείου του, αγκάλιαζε έναν έναν τους πιο οικείους από τους εργαζόµενους που είχαν αποµείνει.


Εκείνη την ηµέρα, όποιος περνούσε το κατώφλι αυτού του γραφείου, που λεηλατήθηκε εν µέσω του πανικού που δηµιούργησε µια τραγελαφική επιχείρηση κατάσχεσης την προηγούµενη ηµέρα, έµπαινε µπερδεµένος και έβγαινε δακρυσµένος. Ο Πέτρος Κωστόπουλος, είτε όπως τον φαντάζεται κανείς χωρίς να τον έχει γνωρίσει ποτέ είτε όπως ήταν στην πραγµατικότητα, εκείνη την κρύα και βροχερή Τετάρτη είχε την όψη ενός ανθρώπινου ράκους.
Βαριά ατμόσφαιρα
Οση απόγνωση, πίκρα ή οργή είχε µαζέψει κάποιος µέσα του τους τελευταίους µήνες της αποσύνθεσης αυτής της εταιρείας, το να επιχαίρει για την κατάρρευση του «αφεντικού» δεν ήταν η αυτονόητη επιλογή εκείνης της στιγµής. Φυσικά, οι παριστάµενοι υπάλληλοι δεν διετέλεσαν συνέταιροί του.
Με τον Πέτρο Κωστόπουλο, όµως, µοιράστηκαν ένα µέρος της ζωής τους, ως εργαζόµενοι, βέβαια, στα Μέσα της ΙΜΑΚΟ. Οπότε, το να βλέπει κανείς τον εργοδότη του να δυσκολεύεται να σταθεί όρθιος απέναντί του, στιγµές στιγµές να χάνει τα λόγια του και να συγκρατείται οριακά πριν ξεσπάσει σε λυγµούς, µεταφέρει ένα ψυχικό κόστος ακόµη και σε όσους δεν είχαν την παραµικρή συναισθηµατική ανάµειξη µε το περιβάλλον της εργασίας τους. Με άλλα λόγια, η συντριβή του Πέτρου Κωστόπουλου και η δηµόσια έκθεσή της δεν ήταν επώδυνη µόνο για τον ίδιον. Η έκφραση «από εδώ και πέρα θα µε κυνηγήσουν µέχρι να πατήσω µαύρο χιόνι» δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται εύκολα.

Η ατµόσφαιρα στη διάρκεια αυτής της τελευταίας και πιο δραµατικής οµιλίας του Κωστόπουλου στην ΙΜΑΚΟ δεν ήταν απλώς φορτισµένη. Η αίσθηση του τέλους είχε ισοπεδώσει το ηθικό των ανθρώπων, που εκτός των ατοµικών τους οικονοµικών προβληµάτων και της αγωνίας για την επόµενη δουλειά σε µια ζοφερή συγκυρία, ο καθένας είχε να διαχειριστεί και την πίεση για το άµεσο µέλλον της παραπαίουσας εταιρείας.
Ο Κωστόπουλος είχε µόλις δηλώσει: «Λυπάµαι, δεν µπορώ να σας αποζηµιώσω, δεν έχω καµία περιουσία πλέον, µόνο χρέη. Το µόνο που µπορώ να κάνω είναι να σας παραχωρήσω οτιδήποτε έχει ακόµη αξία από την ΙΜΑΚΟ ώστε να εκποιηθεί για λογαριασµό των εργαζοµενων. Ετσι, όσα χρήµατα αποκοµίσετε θα µπορέσετε να τα µοιραστείτε µεταξύ σας». Και, βρίσκοντας ξαφνικά στον θυµό του τη δύναµη να φωνάξει, είπε ότι «η αγορά µας χρωστάει όσα χρωστάµε. Εάν πληρωνόµασταν όπως έπρεπε, δεν θα είχαµε φτάσει ώς εδώ. Αυτή είναι η ειρωνία».

To «εδώ που φτάσαµε» για την ΙΜΑΚΟ του 2012 εικονογραφείται τραγικά –και σε απόλυτη απαξίωση για µια εταιρεία που, αν µη τι άλλο, έχει µηδενικά χρέη προς το ∆ηµόσιο ύστερα από 17 χρόνια λειτουργίας– µε ένα αποτύπωµα παπουτσιού: Ο υπερβάλλων ζήλος κάποιου, υπό το πρόσχηµα µιας αίτησης κατάσχεσης, παραβίασε µε µια κλωτσιά την πόρτα στο γραφείο του Πέτρου Κωστόπουλου.
Ανάµεσα σε αυτή την πατηµασιά και στο δελτίο κυκλοφορίας του περιοδικού «Nitro», το οποίο το 1999 δεν ανέγραφε λιγότερα από 100.000 πωληθέντα τεύχη µηνιαίως, κάτι θα πρέπει να πήγε στραβά - πολύ στραβά, όµως. Θα µπορούσε κανείς να γράψει πολλά για την «περίπτωση Κωστόπουλου», για έναν άνθρωπο που προβλήθηκε, γοήτευσε, επηρέασε, πέτυχε και απέτυχε, αλλά ποτέ δεν κρύφτηκε.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν ανήκει καν στην κατηγορία εκείνων που είτε τους λατρεύεις είτε τους µισείς. Περίπλοκος και αντιφατικός χαρακτήρας, προκαλεί εξίσου αντιφατικά συναισθήµατα. Κατά κανόνα τον αγαπάς και δεν θέλεις να τον ξέρεις ταυτόχρονα - µολονότι αυτή η σύγχυση που προκαλεί είναι µέρος του αλλόκοτου µαγνητισµού που ασκεί στους γύρω του. Κι επίσης, είχε όνειρα και ήξερε πώς να τα εκπληρώνει. Ισως πολλά από αυτά να ήταν ρηχά, κενά ή µάταια -ακόµη και απεχθή για κάποιους.

Το ρητό του «η ζωή είναι πολύ µικρή για να είναι θλιβερή» ίσως να ισχύει, ίσως και όχι. Πιο ασφαλές, πάντως, φαίνεται το συµπέρασµα πως η ζωή είναι πολύ µεγάλη για να επιτρέπει µόνο µία ερµηνεία στα όνειρα και τις δηµιουργίες οποιουδήποτε. Σε αυτήν τη λογική εντάσσεται σαφώς και αυτό που θα έλεγε ο ίδιος ο Κωστόπουλος, «ποτέ δεν θα πεθάνουµε, κουφάλα νεκροθάφτη».
Αλλαξε για πάντα της αισθητική του Τύπου στην Ελλάδα


Πριν από περίπου έναν χρόνο, τον Μάιο του 2011, ο Π. Κωστόπουλος αιφνιδίασε ακόµη και τους άµεσους συνεργάτες του επιλέγοντας, για πρώτη και µοναδική φορά, τον εαυτό του για το εξώφυλλο του «Nitro» – όπως δεν είχε εµφανιστεί ποτέ πριν. Σε µια µακρά εξοµολόγηση, ο Κωστόπουλος παραδεχόταν εν βρασµώ «ήµουν κι εγώ µαλ...». Αυτοσαρκαζόταν αλλά όχι χωρίς νόηµα. Τελικά, αντίθετα από τη δηµόσια εικόνα του, που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση και τον χαρακτηριστικό, σχεδόν αγοραίο «τσαµπουκά», ήταν δυνατόν να λυγίσει.
Στο εξοµολογητικό του σόλο, ο Κωστόπουλος έκανε µια αναδροµή σε όσα τον έφεραν σε δεινή θέση. Μίλησε για σφάλµατα σε βάθος χρόνου, σωρευτικά και δεν αφορούσαν µόνο την επιχειρηµατική του ιδιότητα. Η ορθή του κρίση θόλωσε από τη µέθη του «bigger is better», του χρηµατιστηριακού ράλι και των εξωφρενικών ποσών που ήταν στην ηµερήσια διάταξη την περίοδο 1998-2000. Η ΙΜΑΚΟ εισήχθη στο Χρηµατιστήριο το 2000, ακριβώς όταν άρχιζε η κάµψη.

Ο Κωστόπουλος κατείχε τότε το 52% των µετοχών, κάτι που τον έκανε να πιστέψει ότι αυτοµάτως η περιουσία του ήταν όση και η χρηματιστηριακή αξία της εταιρείας του. Ετσι, απέρριψε προτάσεις εκχώρησης ποσοστού στην ΙΜΑΚΟ παρότι τα ποσά που αναφέρονταν ήταν της τάξης των 20 δισ. δραχµών. Η απληστία δεν ήταν επ' ουδενί ο κρυφός σύµβουλος των αποφάσεών του. Ηταν µια αχαλίνωτη αισιοδοξία, ότι θα µπορούσε να δηµιουργήσει έναν ελληνικό κολοσσό ΜΜΕ.
Ετσι, στην αρχή του 2001, προσέλαβε 100 και πλέον άτοµα για να εργαστούν σε µια θυγατρική, πρότυπη επιχείρηση διαδικτυακών υπηρεσιών. Η επένδυση ήταν τολµηρή για τα δεδοµένα της εποχής, τότε που η διάδοση του Ιντερνετ στην Ελλάδα βρισκόταν σε νηπιακή φάση. Σύντοµα η Powernet µετατράπηκε σε µια αλγεινή ανάµνηση, οι υπάλληλοι απολύθηκαν και οι ζηµίες έφεραν κλυδωνισµούς σε ολόκληρη την εταιρεία.

Ο Κωστόπουλος είχε κωδικοποιήσει εκείνη την περίοδο των υπέρµετρων επιχειρηµατικών φιλοδοξιών ως τη φάση «Γκόρντον Γκέκο», χλευάζοντας τον εαυτό του, που πίστεψε ότι ζει τον ρόλο του Μάικλ Ντάγκλας στην ταινία «Γουόλ Στριτ» -αλλά προσαρµοσµένο στην ελληνική πραγµατικότητα. Και ακριβώς όπως αυτό που συµβαίνει το 2012, όταν η ΙΜΑΚΟ καταρρέει µέσα στον γενικότερο αναβρασµό της ελληνικής οικονοµίας, έτσι και πριν από µία δεκαετία, ο Κωστόπουλος παρασύρθηκε από το γενικότερο κλίµα της αλόγιστης ευφορίας. Μνηµείο αυτού του κλίµατος, αλλά και της άρνησης του Πέτρου Κωστόπουλου να εκµεταλλευτεί τις ευκαιρίες εκείνου του πλαστού Ελντοράντο, είναι η έγγραφη προσφορά µιας τράπεζας για παραχώρηση µετοχών της ΙΜΑΚΟ. Το ποσόν ήταν 27 δισ. δραχµές.
Ενας από τους παλαιούς συνεργάτες του λέει για τον Πέτρο ότι «όσο και αν µεγάλωσε η ΙΜΑΚΟ, ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ καθαρόαιµος επιχειρηµατίας. Διατήρησε ένα προσωποπαγές καθεστώς, παραµένοντας πάντα κατ' ουσίαν αυτός που έπαιρνε όλες τις σηµαντικές αποφάσεις, ακόµη και όταν η εταιρεία είχε διογκωθεί τόσο ώστε να περιλαµβάνει πάνω από 10 περιοδικά και τρεις σταθµούς. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει, ιδιοκτήτης εταιρείας -πόσω µάλλον πρόεδρος εισηγµένης- που να επενδύει τόσο πολύ στα στελέχη του. ∆εν ήταν µόνον οι επαγγελµατικές ευκαιρίες, η ανέλιξη κ.λπ. Αυτό που ένοιαζε πάνω από όλα τον Πέτρο, ήταν η ατοµική βελτίωση των συνεργατών του -ιδίως των «µουτζαχεντίν»-, να ταξιδεύουν, να διευρύνονται οι ορίζοντές τους. Επίσης, δεν τον ενδιέφερε η τυπικότητα, θεωρούσε ότι οι δηµοσιογράφοι πρέπει να είναι «εκεί έξω». Ελεγε, µάλιστα, «όταν σας βλέπω στο γραφείο ξέρω ότι τεµπελιάζετε». Επιπλέον, πίστευε ότι καλή δουλειά κάνουν µόνον άνθρωποι που είναι ικανοποιηµένοι. Γι' αυτό πλήρωνε καλά.
Η γέννηση ενός κλάδου. ∆εν είναι καθόλου άστοχο να αποδοθεί στον Κωστόπουλο η γέννηση ενός ολόκληρου κλάδου, που σταδιακά και µέσω του ανταγωνισµού δηµιούργησε εκατοντάδες θέσεις εργασίας: Φωτογράφοι, στυλίστες, καλλιτέχνες µέικ-απ, κοµµωτές, βοηθοί παραγωγής κ.λπ. χρωστούν πολλά στο «Κλικ» – όπως και σε όσα περιοδικά προσπάθησαν να ακολουθήσουν τη συνταγή του. Και σαν να έπρεπε να υπάρξει πρώτα το µέσον και µετά το αντικείµενο, δηµιουργήθηκε ταυτόχρονα ένα ελληνικό «star system». Οι δηµοφιλείς καλλιτέχνες απέκτησαν υπόσταση, κίνησαν το ενδιαφέρον. Αυτό, µοιραία για µια τόσο µικρή κοινότητα όπως η ελληνική, οδήγησε στην ανακύκλωση των ίδιων προσώπων.


Αυτό που είτε χρεώνεται είτε πιστώνεται στον Π. Κωστόπουλο είναι ότι άλλαξε για πάντα την αισθητική του Τύπου στην Ελλάδα. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για τα έντυπα µετά το «Κλικ». Για το 1987, ένα περιοδικό που δανειζόταν ελεύθερα από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή αισθητική περιείχε φωτογραφήσεις µόδας και χρησιµοποιούσε την τρέχουσα γλώσσα των νέων, ήταν µια πραγµατική αποκάλυψη. Το «Κλικ» ήταν ο ίδιος ο Κωστόπουλος και η παρέα του, ήταν ριζοσπαστικό και ακοµπλεξάριστο, η στόχευσή του ήταν όµως ξεκάθαρα mainstream, κυνηγούσε το κυρίαρχο ρεύµα, όχι το περιθώριο.
Ο Κωστόπουλος ποτέ δεν ήταν το αφεντικό που κρυβόταν πίσω από γραµµατείς και διπλές πόρτες. Ως το τέλος της ΙΜΑΚΟ κυκλοφορούσε ανάµεσα στον κόσµο του γραφείου, µιλούσε -και ενίοτε τσακωνόταν- κυριολεκτικά µε τον καθένα.
Για όσους έγραφαν στα περιοδικά, η τυπική, ξύλινη γραφή ισοδυναµούσε µε αυτόµατη αποµάκρυνση. Η πάγια οδηγία του Κωστόπουλου ήταν «αλα Vanity Fair», απαιτούσε κάθε δηµοσίευµα να είναι µια µικρή ιστορία. «Vanity Fair», εκτός από τίτλος ενός σπουδαίου περιοδικού, σηµαίνει επίσης και πανηγύρι της µαταιοδοξίας. Κάποιοι εξέλαβαν την προτροπή σαν αναµέτρηση µε το αµερικανικό πρότυπο, κάποιοι άλλοι µε τη δεύτερη έννοια. Η µόνη εντολή «λογοκρισίας» που δόθηκε ποτέ από τον Κωστόπουλο ήταν στα λεγόµενα «δυσοίωνα» θέµατα. Η προσκόλλησή του στη φωτεινή πλευρά της ζωής ήταν ολοκληρωτική, σχεδόν εµµονική. Ο Κωστόπουλος λειτούργησε ο ίδιος σαν σηµαιοφόρος της απενοχοποίησης της ευζωΐας, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε έντονα.

Το σφάλµα του, όπως το παραδέχεται ο ίδιος, ήταν ότι για µια περίοδο πίστεψε πως ανήκει σε κύκλους ανθρώπων διαφορετικούς από αυτούς που του ταίριαζαν, έχασε την ελευθερία της αιχµηρής κριτικής. Παρότι το έβλεπε να του συµβαίνει, δεν κατάφερε να αποφύγει την αφοµοίωση, έγινε περισσότερο µέρος του συστήµατος παρά εκείνων που «έκραζαν» τα στραβά της υποκριτικής, νεόπλουτης νεοελληνικής νοοτροπίας της µεταπολίτευσης. Οι ηµέρες των πρώτων «Κλικ» έµειναν µια µακρινή ανάµνηση – µαζί µε τους φανατικούς που κατέβαιναν µεσάνυχτα στην Οµόνοια για να το αγοράσουν πριν εξαντληθεί.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63622026

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

Θα ήταν μάλλον απλουστευτικό να θεωρηθεί η επιχειρηματική αποτυχία του Πέτρου Κωστόπουλου μοναδική. Οπως είναι μονομερής και εκείνη η άποψη που τον θεωρούσε αποκλειστικά σύμβολο ταχύτατης κοινωνικής αναρρίχησης και ιδανικό πρότυπο αυτοδημιούργητου επιχειρηματία. Σίγουρα, όμως, το φαλίρισμα της εταιρείας του δεν αποτελεί ένα ακόμα σύνηθες περιστατικό σε ένα τοπίο που καθημερινά δοκιμάζεται με πτωχεύσεις, χρεοκοπίες και λουκέτα.

Ούτε ο ίδιος είναι τυχαία περίπτωση. Είκοσι πέντε γεμάτα και δημιουργικά χρόνια στον χώρο των εκδόσεων πρόσφερε και εισέπραξε, έδωσε και πήρε, εκτοξεύθηκε και κατέρρευσε. Σε αυτή τη διαδρομή, που δεν διαγράφεται μονοκοντυλιά, του πιστώνεται ότι άνοιξε μια καινούρια αγορά και του χρεώνεται ότι προώθησε -αν δεν επέβαλε- τον καταναγκασμό του lifestyle. Ισως είναι πολύ νωρίς για αποτιμήσεις. Για τον ίδιο, πάντως, είναι οι δύσκολες ώρες της ανάληψης προσωπικών ευθυνών και αυτοκριτικής. Ωστόσο, το βίωμα της πτώσης και το επακόλουθο ψυχολογικό του τσάκισμα δεν τον έχουν ρίξει στη μοιρολατρία. Παραμένει, στον βαθμό των συνθηκών, αισιόδοξος. Εξάλλου ανέκαθεν έτσι ήταν. Αντί του «That’s life» προτιμούσε πάντα το «My Way».

Συναντηθήκαμε στα γραφεία του «ΘΕΜΑτος» λίγο μετά τη δημοσιοποίηση του κειμένου-απολογίας του. «Φινάλε;», τον ρωτάω. «Ξέρεις κάτι...», μου απαντάει με την άνεση μιας γνωριμίας μερικών δεκαετιών. «… κάπου μου αρέσει που ζούμε το τέλος μιας εποχής. Είναι μάλλον η ώρα να ξαναβαφτιστούμε σε άλλη νοοτροπία. Να ξεκολλήσουμε από τον πάτο. Ο,τι μάθαμε μετά τη μεταπολίτευση πρέπει να ενταφιαστεί. Είναι άρρωστα όλα, και πολιτικά και lifestyle. Ετσι χάνουμε το μέλλον κάθε μέρα που περνάει. Και δεν θέλω τα παιδιά μας να το ζήσουν αυτό».

Στο απολογητικό σου κείμενο γράφεις για τις δολοφονικές συνθήκες της αγοράς αλλά και για ατομική ευθύνη αποτυχίας. Ποιο είναι το κύριο και ποιο το δευτερεύον;

Καταρχήν φταίω εγώ. Και φταίω γιατί όταν κανείς φτιάχνει επιχείρηση πρέπει να τη δομεί με έναν τρόπο που να αντέχει σε σκληρές συνθήκες. Αυτό δεν έγινε στην ΙΜΑΚΟ. Και δεν έγινε γιατί υπήρχε η ευφορία των 90s, όπου η διαφήμιση ανέβαινε ραγδαία, το ίδιο και οι κυκλοφορίες των εντύπων. Ετσι παρασύρθηκα σε δαπάνες που δεν έπρεπε να έχουν γίνει στην παραγωγή των περιοδικών, στον παράλογο αριθμό των εργαζομένων και στους υψηλούς μισθούς της βιομηχανίας που μας επέβαλλε ο ανταγωνισμός της τηλεόρασης. Για να σου που πω, όμως, την αλήθεια, οι εκδοτικές εταιρείες στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ σοβαρές. Το business plan το ανακάλυψαν το 1999 για να μπουν στο Χρηματιστήριο. Από πλευράς οικονομικής οργάνωσης ήταν οι πιο γελοίες εταιρείες από όλους τους κλάδους…

Επειδή δεν είχαν επιχειρηματικό σχέδιο;

Ωσπου τους έβαλε ταφόπλακα το μνημόνιο. Μαζί, βέβαια, με όλο το φαγοπότι που προηγήθηκε στον πολιτικό και δημόσιο τομέα. Το μνημόνιο δολοφόνησε τα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Εκτέλεσε εν ψυχρώ την κατανάλωση, με συνέπεια να δολοφονούνται ένας-ένας όλοι οι παραγωγικοί τομείς της χώρας και να κλείνουν καθημερινά χιλιάδες επιχειρήσεις. Οι άνθρωποι που το επέβαλαν είναι εγκληματίες. Ασε που τώρα μας λένε ότι δεν το είχαν διαβάσει κιόλας!

Πιστεύεις ότι τα μέτρα λιτότητας εξόντωσαν ορισμένα εκδοτικά μαγαζιά;

Το δίευρω για ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα έγινε πολυτέλεια με το μνημόνιο. Τσάκισε και τη διαφήμιση. Τι να σου κάνει και ο άλλος μέσα στη γενική οικονομική ασφυξία όταν δεν πουλάει στο μαγαζί του ούτε καν ένα παντελόνι; Να κάνει διαφήμιση; Ούτε για αστείο. Ετσι, από το 2008 άρχισα κι εγώ να κόβω, να κόβω, να κόβω. Ωσπου το 2011 έφτασα τις περικοπές δαπανών στο 60%. Ομως η απώλεια εσόδων ήταν πάντα μεγαλύτερη από τον περιορισμό του κόστους. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια έγινε κανονικός Αρμαγεδδώνας.

Δεν σκέφτηκες να προσφύγεις στο άρθρο 99 που παρέχει προστασία;

Πλάκα μου κάνεις, ρε Δημήτρη; Να πάω για να κοροϊδέψω ποιον; Εμένα ή τους άλλους; Το μόνο που θα γινόταν σε τέτοια περίπτωση θα είχε ως αποτέλεσμα να αυξάνω τα χρέη. Το 99% των εκδοτικών εταιρειών που προσέφυγαν στο άρθρο 99 πιστεύω ότι δεν θα τα βγάλει πέρα. Εγώ είμαι του «ή ταν ή επί τας». Μόνο καρκίνο δεν έβγαλα τα δύο τελευταία χρόνια, βάζοντας λεφτά τη μια μέρα και χάνοντάς τα την επομένη. Σαν να τα έριχνα σε τρύπιο κουβά. Ναι, λάθος έκανα. Επρεπε να έχω σταματήσει την προσπάθεια. Δεν ξέρω πώς σκατά γίνεται κάθε φορά, αλλά από όσες συμβουλές μού δίνουν οι άλλοι άνθρωποι, εγώ διαλέγω πάντα τις χειρότερες. Αν είχα βάλει ένα στοπ ένα με ενάμιση χρόνο πριν, θα είχα διασώσει, τουλάχιστον, ένα κομμάτι μιας περιουσίας για την οικογένειά μου.

Γιατί δεν το έκανες;

Γιατί αν ο άνθρωπος δεν είναι σκληραγωγημένος από παθήματα του παρελθόντος όλο και ψήνεται ότι την επόμενη μέρα θα προκύψει ένα καλύτερο σενάριο. Πέφτει την πρώτη φορά η διαφήμιση 15%, «ε ρε πούστη μου», λες, «πόσο να πέσει την επόμενη, άλλα 15%;». Και πέφτει 30%. Μετά μετράς: 15% και 30% ίσον 45%. «Πόσο να πέσει, η πουτάνα ακόμα;», αναρωτιέσαι και πέφτει άλλα 40%. Και μετά ξεκινάει φέτος με πτώση 50%. Αβυσσος. Οπως πήγαινε σε λίγο θα πλήρωνα τις διαφημιστικές για να μου βάλουν διαφήμιση.

Δεν έβλεπες ότι είχε στραβώσει το κλήμα;

Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση ούτε με τα όνειρά σου ούτε με τις προσδοκίες σου. Σε έχει γραμμένο. Δεν θυμάσαι πόσες γελοιότητες ακούσαμε από τους οικονομολόγους των «παραθύρων» τα τελευταία χρόνια; Εχει δίκιο ο Νασίμ Ταλέμπ (σ.σ. διάσημος Λιβανέζος συγγραφέας, επιχειρηματίας, trader και καθηγητής πανεπιστημίου) στο βιβλίο του «Μαύρος Κύκνος», όταν λέει ότι αυτοί οι τσαρλατάνοι είναι οι τελευταίοι που μπορούν να συλλάβουν τα απρόβλεπτα που συμβαίνουν στην οικονομία. Και εγώ ανήκω σ’ αυτούς του μαλάκες, μια και έχω πάρει ντοκτορά στην Πολιτική οικονομία! (γέλια)

Πότε κατάλαβες ότι η υπόθεση έγινε οριστικά μη αναστρέψιμη;

Πέρυσι τέτοιες μέρες ακριβώς. Τέλη Φλεβάρη. Τότε το διαπιστώσαμε. Οταν στην ΙΜΑΚΟ περιμέναμε μία επιπλέον 15% πτώση και αυτή έφτασε το 40%. Θυμάμαι ότι όταν μου το ανακοίνωσε ο οικονομικός μου διευθυντής, έπαθα ψυχολογικό breakdown. Σε όλη μου τη ζωή δεν ήξερα τι είναι η κατάθλιψη, παρότι είχα χίλιους φίλους γιατρούς. Νόμιζα πως ήταν μια μεγάλη στενοχώρια που μετά από λίγο καιρό σού περνάει. Επαθα κλινική κατάθλιψη μέσα σε μια μέρα. Με έπιασε τρόμος, φόβος για κάθε τηλέφωνο που χτύπαγε, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν μπορούσα να ανέβω σκάλες γιατί ο εγκέφαλός μου δεν επικοινωνούσε με τα πόδια μου. Ξάπλωνα με τις ώρες στο πάτωμα τραβώντας βαθιές ανάσες και έβλεπα τον γκρεμό μπροστά μου κάθε δευτερόλεπτο. Η Τζένη έπαθε πλάκα βλέποντας τον άνδρα της μετά από 18 χρόνια γάμου να είναι σαν σκιαγμένο κουνέλι. Οπως μπορεί να μαρτυρήσει η γιατρίνα μου, πριν της περιγράψω τα συμπτώματα της είχα πει τι έχω. Αυτά τέτοια εποχή πέρυσι. Ετσι αυτές τις μέρες μπορώ να γιορτάσω τα γενέθλια ενός χρόνου αντικαταθλιπτικών. Λέω να οργανώσω ένα πάρτι με Ζάναξ…

Μες στην τρέλα σου τα είχες βάλει με άλλους;

Με δεκάδες ανθρώπους που δεν δούλεψαν σωστά μαζί μου. Αλλά αν αθροίσω τη δική τους ευθύνη, δεν τη βρίσκω ούτε 5% στο σύνολο. Επεσα στο νταούνιασμα γιατί έφταιγα εγώ και μόνον, κατά 95%. Δυστυχώς, αν θες να παριστάνεις τον επιχειρηματία πρέπει να είσαι μπακάλης κάθε μέρα. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι. Εγώ παρίστανα τον καλλιτέχνη και τον δημιουργό χωρίς να κοιτάζω ποτέ τα νούμερα. Δεν το λέω για απαλλαγή μου, το λέω για καταδίκη μου. Αυτό το ’μαθα, πια. Οπως μου έλεγε ένας πολύ μεγάλος Ελληνας επιχειρηματίας, ο οποίος είναι και Ολυμπιακάρα και γάτος, δεν πρέπει ποτέ να εμπιστεύεσαι τον οικονομικό σου διευθυντή. Οχι γιατί θα κλέψει, αλλά γιατί θα σου παρουσιάσει ωραιοποιημένη την εικόνα.

Παρότι αποδέχεσαι τις ευθύνες σου, εκφράζεις πίκρα. Επειδή σου την πέσανε αναίτια, επειδή έχεις αδικηθεί, επειδή δεν σε αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια και σεβασμό;

Βγάζω πίκρα για έναν και απλό λόγο. Εξαιτίας μου -και επέτρεψέ μου μια φορά σ’ αυτή τη συνέντευξη να μιλήσω λίγο καβαλημένα- χτίστηκε μια τεράστια βιομηχανία που δεν υπήρχε πριν. Χιλιάδες άνθρωποι εμφανίστηκαν από το πουθενά, γραφιάδες, χαρτάδες, φωτογράφοι, τυπογράφοι, γραφίστες, στυλίστες, ντισκ-τζόκεϊ και πάει λέγοντας, καθώς χιλιάδες θέσεις εργασίας χτίστηκαν γύρω από την επιτυχία του «ΚΛΙΚ», του «ΜΕΝ», του «DIVA» και του ΚΛΙΚ FΜ. Πριν υπήρχαν περιοδικά μόνο με λόγια και σκίτσα. Κοιτάξτε τη «ΓΥΝΑΙΚΑ» του 1986, που ήταν το πιο μοντέρνο περιοδικό τότε, και θα καταλάβετε. Ηρθα σαν UFO από Παρίσι και Βρυξέλλες το ’86, συνάντησα ένα άλλο UFO, αλλά εξαιρετικά δημιουργικό εκδότη, τον Αρη Τερζόπουλο, και αρχίσαμε να παράγουμε περιοδικά τα οποία, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν μάλλον για άλλη χώρα. Ή, τέλος πάντων, για την Ελλάδα που εκείνη τη στιγμή έπρεπε να βγει από τις μπουάτ, τα κόμματα, τη μιζέρια και τις ταβέρνες χωρίς εξαερισμό. Από την παραγωγική προσπάθεια εκείνης της εποχής δεν τροφοδοτήθηκαν μόνο τα άλλα περιοδικά. Από αυτήν τροφοδοτήθηκαν οι εφημερίδες που έκαναν έντυπα που έμοιαζαν ή αντέγραφαν τα δικά μας, ενώ τότε η τηλεόραση άρχισε να στήνει εκπομπές «περιοδικού» χαρακτήρα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν αξίζει μια άγρια αντιμετώπιση από όλες τις μεριές σε κάποιον που επί 25 χρόνια έφτιαξε και έδωσε δουλειές, ενώ ήταν πάντα άψογος μέχρι την ώρα που έσκασε η κρίση. Υπολογίζω ότι γύρω από αυτή τη βιομηχανία έβγαλαν λεφτά πάνω από 10.000 άνθρωποι διαφόρων επαγγελμάτων και ειδικοτήτων. Σήμερα επιχειρηματικά μού χρωστάνε όσα χρωστάω, αλλά δεν έστειλα κανέναν σ’ αυτούς που μου οφείλουν να τους ξηλώσει το μαγαζί ή το σπίτι…

Μια και γυρίσαμε πίσω, νιώθεις την ανάγκη να απολογηθείς για ορισμένα κουσούρια και κολλήματα, για τα οποία σε κατηγορούσαν εκείνη την εποχή;

Προσωπικά, επειδή πηγαίναμε τότε καλά επιχειρηματικά, κόλλησα το κουσούρι του Αρη, να είμαι κι εγώ υπερδοτικός στους δημιουργικούς ανθρώπους. Αμα σου πω τους μισθούς της δεκαετίας του ’90 θα σου φύγουν και τα υπόλοιπα μαλλιά. Το 1995 στο «NITRO», που ήταν το προσωπικό μου περιοδικό και εγώ ήμουν διευθυντής, πλήρωνα στον από κάτω μου, τον υφιστάμενο, 1,5 εκατ. δραχμές καθαρά! Οχι 4.000, 5.000 χιλιάδες σημερινά ευρώ, 1,5 εκατ. δραχμές. Αλλα λεφτά. Σε καλή μεριά να πήγαν, τι να πω… Με τέτοιες αμοιβές, όμως, από τότε θα έπρεπε να με έχουν κλείσει στο Δρομοκαΐτειο. Υπήρχαν, πάντως, και πιο μαλάκες από μένα. Η ΙΜΑΚΟ ήταν ιπποφορβείο ταλέντων, όπως παλιότερα ήταν το «ΚΛΙΚ», και όσα λεφτά κι αν έπαιρναν εκεί τα ταλέντα, πάντα εμφανιζόταν κάποιος που τους έδινε περισσότερα για να τους προσλάβει. Είμαι ειλικρινά περήφανος γιατί από εκεί βγήκαν μεγάλα ταλέντα, που αυτή τη στιγμή τα βρίσκεις να διακρίνονται παντού. Σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, ραδιόφωνα. Αλλά για να πω την αλήθεια, γέννησα και τέρατα. Αγράμματους με την κοινωνική έννοια της λέξης που βασανίζουν ακόμα με το «ήθος» τους τη δημοσιογραφία.

Στη δουλειά σου, ωστόσο, λέγεται πως ανέκαθεν διατηρούσες μια σχέση πατέρα - παιδιών με τους εργαζομένους. Εμαθα ότι συναντήθηκες πρόσφατα με το προσωπικό της ΙΜΑΚΟ. Τι τους είπες μετά το φαλιμέντο;

Είχα εξαφανιστεί από τα γραφεία αρκετό καιρό γιατί έτρεχα να λύσω μια σειρά από προβλήματα. Ναι, συναντήθηκα μαζί τους σε ατμόσφαιρα συγκινησιακά φορτισμένη. Εκείνο που θέλω να σου πω είναι πως στους ανθρώπους αυτούς, που στάθηκαν τόσα χρόνια κοντά μου, αισθάνθηκα την υποχρέωση να παραχωρήσω τους τίτλους των περιοδικών της εταιρείας, καθώς και όλα τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει η ΙΜΑΚΟ, ώστε στην περίπτωση εκποίησής τους να είναι οι εργαζόμενοι πρώτοι αυτοί που θα ωφεληθούν. Η αντιμετώπισή τους κατά τη συνάντησή μας με συγκίνησε και θέλω να τους ευχαριστήσω από την καρδιά μου γι’ αυτό. Ηταν μια υπέροχη και ταλαντούχα ομάδα συνεργατών που πάντα εμπιστευόμουν. Και θα ήθελα με τους περισσότερους, αν τον επιτρέψουν οι συνθήκες, να ξανασυνεργαστώ.

Εχεις μαστιγωθεί αλύπητα για το lifestyle που υποτίθεται ότι εσύ έφερες στην Ελλάδα. Είσαι και γι’ αυτή την καταστροφή υπεύθυνος;

Ξέρεις, αυτή η ιδέα με ιντριγκάρει λίγο. Για τον απλούστατο λόγο ότι ενώ εγώ νόμιζα ότι βγάζω έναν χαριτωμένο Τύπο και «τρέχω» ένα μουσικό ραδιόφωνο, ελληνικό και ξένο, την ίδια στιγμή πρέπει να ήμουν ο πιο ισχυρός άνθρωπος στην Ελλάδα. Δεν την είχα ψιλιαστεί τη δουλειά για να κάνω και καμιά παράλληλη μπίζνα . Δυστυχώς, κουβαλούσα μέχρι πρόσφατα και βαριά ενοχικά μια αριστερόστροφη ιδεολογία που δεν μου επέτρεπε ούτε να χαρώ πολύ, ούτε να προμοτάρω χλιδοειδείς υπερβολές στην ύλη των περιοδικών μου. Δεν είμαι εγώ αυτός που αβαντάριζε το Καγιέν, το χρυσό ρολόι και το πρώτο τραπέζι-πίστα, πράγματα που τα έχω ξεσκίσει στο κράξιμο. Σαφώς και έχω ευθύνες με την έννοια ότι ως λογικός και μορφωμένος άνθρωπος έπρεπε να καταλάβω πού πήγαινε το βιολί. Αλλά όσο το κατάλαβαν δέκα εκατομμύρια Ελληνες, άλλο τόσο το κατάλαβα κι εγώ…

Δεν νομίζεις ότι συνέβαλες στη διόγκωση ενός υπέρογκου, σχεδόν ναρκισσιστικού, καταναλωτισμού;

Ξεκινήσαμε το 1987 να παράγουμε περιοδικά για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την κατάντια μιας υπερπολιτικοποίησης που μας κυνηγούσε μετά τη μεταπολίτευση. Θέλαμε να ζήσουμε μια ζωή πιο όμορφη και πιο χαρούμενη και σιγά-σιγά, μετά το 1995, καταλήξαμε σαν λαός σε «νούμερα» επιδειξιομανίας. Σαν άτομο μπήκα κι εγώ σ’ αυτή τη γυφτιά. Ηθελα να έχω γρήγορο αυτοκίνητο, τζιπ, ωραίο σπίτι, ξεχνώντας από πού ερχόμουν. Ομως το θεωρώ και δικαίωμά μου. Δεν τα ’φαγα από κανέναν. Αλλά από εκεί και πέρα, η δική μου δαιμονοποίηση πήρε μυθικές διαστάσεις, παρότι όλα τα περιοδικά εκείνης της περιόδου είχαν παρόμοια ύλη με αυτή των δικών μου εντύπων. Δηλαδή το «Elle», το «Vogue», το «Marie Claire» παρουσίαζαν μόδα για άστεγους και πλάσαραν παπούτσια για μετανάστες; Είχαν λυσσάξει με τον Lacroix, τον Dior, τη Chanel, τον Louboutin. Δηλαδή για τις γραμματείς που πήγαιναν στο γραφείο με τις κόκκινες σόλες Louboutin των 800 ευρώ το ζευγάρι, έφταιγαν τα περιοδικά ή η μαλακία στο κεφάλι τους; Μάλλον η Κάρι Μπράντσο από το «Sex & The City» θα τους έφταιγε! Ο κοσμάκης είναι αθώος και πάντα κάποιοι τον επηρεάζουν; Γίνεται πνευματικός γίγαντας μόνο τη μέρα που ψηφίζει;

Ποιος πιστεύεις ότι κορόιδευε ποιον;

Η Ελλάδα στα τέλη του ’90 δεν μπορούσε να ζει με το lifestyle του ’70 και του ’80, γιατί άρχισαν τα λεφτά να τρέχουν στους δρόμους με το τσουβάλι. Τα δανεικά εννοώ. Οι παρκαδόροι, θυμάμαι, ήταν κολλημένοι στο τηλέφωνο με τον χρηματιστή τους και με μια οικονομική εφημερίδα παραμάσχαλα. Εχω έναν φίλο που το ’98-’99 δούλευε σε οικονομική εφημερίδα και κάποιες πληροφορίες που έπιανε στον αέρα για μετοχές που θα κάλπαζαν τις παίζαμε κορόνα-γράμματα αν θα αγοράσουμε με αέρα Καμπά ή Κεράνη για να κονομήσουμε κάνα εκατομμύριο δραχμές την ημέρα. Ποιος, λοιπόν, κοροϊδεύει ποιον; Από τη μια, ή μας φταίει η πολιτική και το κράτος που μας πήδηξαν και υπερχρέωσαν τον τόπο ή, από την άλλη, φταίμε εμείς που υποτίθεται ότι τα φάγαμε όλα; Οπως και να ’ναι, παίρνω το μερίδιό μου σε οποιαδήποτε ευθύνη θέλουν να μου καταλογίσουν, αλλά να μη λέμε και μαλακίες κιόλας. Αν είναι έτσι με μένα, κάποιους άλλους πρέπει να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα.

Δεν σε προβλημάτιζε που μεγαλοπαράγοντες και μπατίρηδες μοιράζονταν τότε παρόμοιες αναζητήσεις, ανησυχίες και κοινό καταναλωτικό μοντέλο;

Καταρχήν στην Ελλάδα υπήρχε ένα περίεργο φαινόμενο, που το διαπίστωσα επιστρέφοντας από το εξωτερικό. Στα κλαμπ, γιατί τότε σιχαινόμασταν τα μπουζούκια εμείς «οι προχωρημένοι», έβρισκες τις πιο ετερόκλητες μίξεις που μπορούσες να δεις. Στο καλό τραπέζι καθόταν ο Τζίγκερ, ας πούμε, και παραδίπλα το παλικάρι από το μηχανουργείο, το οποίο προφανώς δεν είχε ποτέ πληρώσει φόρους. Πάντα είμαστε μπασταρδεμένοι στον δημόσιο χώρο. Ομως βαθμιαία, μετά το ’95, η κατάσταση άρχισε να εκτρέπεται. Από τη μια με ενοχλούσε ανυπόφορα, από την άλλη τη ζούσα κι εγώ. Εχω βαρεθεί να ακούω, και μου τα ’χουν ζαλίσει, για τη Μύκονο, τη χλιδουλιά και τον ξιπασμό της. Οταν άρχισα να πηγαίνω, εκεί στα 20 μου, τέλη του ’70, εκεί πηγαίναμε μόνο ψιλοπροχωρημένοι, περιθωριακοί και ξεβράκωτοι στις παραλίες. Κανένας δεν είχε τότε κυριλέ σπίτια, αλλά όσοι είχαν μάς έβαζαν μέσα. Ξέρεις, αυτοί η παλιά μπουρζουαζία κι εμείς οι νέοι αλητάμπουρες. Μέναμε τότε σε δωματιάκια 2Χ3 και όποτε φέρναμε γκόμενα εκεί σηκωνόταν η νοικοκυρά και μας έβαζε τις φωνές, άσε που συχνά πηδάγαμε από τα παράθυρα γιατί δεν είχαμε για νοίκι. Ετσι δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν γιατί πάω και από πότε πάω στη Μύκονο.

Αλλη η Μύκονος του ’70 και άλλη σήμερα… Μετά το ’95 άρχισαν να πλακώνουν όλοι εκεί. Νεοκοσμικοί, νεόπλουτοι, όλα τα «νούμερα» της χώρας, οι βίζιτες, οι της προσκολλήσεως και οι «καραγκιόζηδες» των πλουσίων. Σύμβολο ολωνών τους ήταν πόσο υψηλό λογαριασμό θα πλήρωναν στα εστιατόρια. Και εκεί μάσησα, και είμαι απαράδεκτος γι’ αυτό. Γιατί πίστευα ότι κάπως έτσι η Μύκονος εξελίσσεται σε διεθνές κέντρο, κάτι σαν Μαϊάμι ή Σεν Μπαρθς. Μαλακίες. Μια επανάληψη της γνωστής αθηναϊκής γυφτιάς του νεοπλουτισμού κατάντησε.

Εκεί όμως έχτισες σπίτι… Μαζί με κάνα δυο άλλους κολλητούς μου ψωνίσαμε το ’93, στην πιο άγονη περιοχή, κάτι οικόπεδα σε τιμή-ξεφτίλα, γιατί εκεί δεν πήγαινε κανένας. Και μετά ανεβοκατεβαίναμε σ’ αυτά τα κατσάβραχα σαν τους καλόγερους στα Μετέωρα. Σκεφτόμασταν να φτιάξουμε εκεί ένα μέρος, να το τιγκάρουμε στις γκόμενες και να τις κυνηγάμε σαν κότες ελεύθερης βοσκής. Δυστυχώς, οι τρεις στους τέσσερις παντρευτήκαμε σύντομα και δεν προλάβαμε την ασυδοσία ούτε μια χρονιά. Να σου πω, τώρα που το ξανασκέφτομαι, με τα χρόνια έγινε εμετική η ατμόσφαιρα στη Μύκονο, κι εγώ μέρος του θιάσου.

Του θιάσου που συγκροτούσε το λεγόμενο εγχώριο star system;

Με κάθε ειλικρίνεια, οι πιο πολλές παρουσίες μου σε διάφορες εκδηλώσεις ήταν αναγκαστικές. Κυρίως σε εκείνες των πελατών και διαφημιζομένων στις εταιρείες μου, γίνονταν σχεδόν κατ’ απαίτηση. Ζητούσαν από μένα και την Τζένη να παρευρεθούμε και μετά οι δημοσιοσχετίστες τους μοίραζαν τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα. Σιγά μην είχαμε την όρεξη να τρέχουμε σε κάθε νταβαντούρι. Με το μαχαίρι στον λαιμό πηγαίναμε.

Διάβασα στο κείμενό σου ότι οι εφημερίδες είχαν πάντα την εξουσία και, τέλος πάντων, ότι αυτές μάζευαν τα λεφτά. Εσύ τόσα χρόνια στις εκδόσεις γιατί δεν αποτόλμησες να φτιάξεις μία;

Το σκέφτηκα σοβαρά δύο φορές τη μία με τον Θέμο πριν φτιάξει το «Πρώτο Θέμα». Τελικά κατάλαβα ότι υπήρχαν δύο λόγοι για τους οποίους δεν μπορούσα. Πρώτος, ότι δεν είχα τα κότσια να ζήσω την επόμενη μέρα όταν δεκάδες άνθρωποι θα με έπαιρναν τηλέφωνο να διαμαρτυρηθούν και να γκρινιάξουν για τα γραφόμενα. Γιατί πιστεύω ότι αν έχεις εφημερίδα πρέπει να «τη λες» σε όλους, χωρίς να υπολογίζεις φιλίες και γνωριμίες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν ερεθίστηκα ποτέ με την ιδέα. Εμαθα χρόνια στο «πριγκιπικό» στυλ που έχουν τα περιοδικά και το ραδιόφωνο και πιστεύω ότι δεν θα ήμουν καλός σε αυτή τη δουλειά. Πάντα έλεγα και το πιστεύω ότι «ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες». Τώρα, βέβαια, έχω αλλάξει γνώμη. Δεν ξέρω αν είναι αργά, πάντως ιντερνετική εφημερίδα θα κάνω, που θα είναι όμορφη και καλή. Αν βέβαια κανένας καλός άνθρωπος με πιστέψει και επενδύσει.

Αφού έχεις την τηλεόραση, τώρα μου λες ότι ψάχνεις για δουλειά;

Πρώτον, όπως ξέρεις πολύ καλά, η τηλεόραση δεν αμείβει όπως κάποτε. Δεύτερον, αισθάνομαι έτοιμος να ξεκινήσω και πάλι πράγματα που θέλω. Πράγματα στα οποία να βάλω εγώ τη σφραγίδα μου, αφού όμως σταματήσω πρώτα τα χάπια. Τρίτον, θέλω να δουλεύω σαν τρελός. Ωστόσο λόγω πτώχευσης δεν έχω το δικαίωμα να έχω δική μου εταιρεία μέχρι να τα καθαρίσω όλα. Βαθύ μαγγανοπήγαδο. Αρα ανήκω σε εκείνους που ψάχνουν και μια άλλη δουλειά. Αν, λοιπόν, βρεθεί κανένας άνθρωπος που πιστεύει ότι μπορώ να φτιάξω πράγματα ακόμα, ας με πάρει τηλέφωνο. Αυτό μην το βάλεις στις αγγελίες αναζήτησης εργασίας. (γέλια)

Σε οδηγεί κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο να επανέλθεις στον χώρο του Τύπου;

Θέλω να ξαναγυρίσω για έναν και μόνο λόγο. Για τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου. Στις κόρες μου, που είναι μεγαλύτερες, τους έχουμε μιλήσει με την Τζένη εδώ και καιρό και ξέρουν πάρα πολύ καλά πού βρισκόμαστε σήμερα. Μου έγραψαν δύο πάνγλυκες κάρτες, στις οποίες και οι δύο μου λένε πόσο πιστεύουν σε μένα και πόσο πιστεύουν ότι θα τα ξανακαταφέρω. Ο πιτσιρικάς δεν έχει ανάγκη. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, πιστεύει ότι εγώ είμαι ο πραγματικός Μπάτμαν και αυτός ο Ρόμπιν. Εχουμε και στολές…

Τα παιδιά έχουν μπροστά τους όλο το μέλλον για να αισιοδοξούν για το καλύτερο. Εσύ, όμως, πώς βιώνεις την πτώση;

Ο άνθρωπος που φαλίρει πρώτα μπαίνει στην άρνηση ότι μπορεί να του συμβαίνει αυτό, μετά περνάει στην αποδοχή, στην κατάθλιψη, κατόπιν παίρνει μια κόλλα χαρτί, τραβάει μια γραμμή στη μέση και γράφει ονόματα δεξιά και αριστερά. Αριστερά τα πολύ λίγα ονόματα αυτών που του στέκονται. Και είμαι ευτυχής γιατί ανακάλυψα ότι κάποιοι άνδρες και φίλοι τίμησαν αυτή την περίοδο αυτό που λέγεται ανδρική φιλία. Αυτή που κάποτε την είχα κάνει σημαία στα περιοδικά τόσο ώστε να με μισήσουν οι γυναίκες. Τώρα ξέρω ποιοι πραγματικά μας αγαπάνε και μένα και την Τζένη. Στο δεξί μέρος της σελίδας, που όπως καταλαβαίνεις χρειάζονται πολλές αράδες, μπαίνουν όλοι αυτοί που σε «αγαπούσαν» γι’ αυτό που ήσουν. Υστερα, αισθάνεσαι κομπλεξικά να βγεις έξω, να κινηθείς άνετα σε δημόσιους χώρους γνωρίζοντας το τι λέγεται πίσω από την πλάτη σου. Εξατμίζεσαι. Μένεις τότε κλεισμένος και κάνεις την αυτοκριτική σου, βιώνεις το αυτομαστίγωμά σου και προσπαθείτε με τον άνθρωπό σου να κρατηθείτε όρθιοι. Η πτώση φέρνει τεράστιες εντάσεις μέσα σ’ ένα σπίτι. Εκεί αποδεικνύεται ποια ζευγάρια αξίζουν να είναι μαζί και ποια όχι. Τώρα μέσα στην κρίση είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως έκανα καλά που παντρεύτηκα την Τζένη. Τέλος, πίνεις μερικά ποτήρια παραπάνω το βράδυ όταν ηρεμείς. Είναι αυτά που μαζί με τα χάπια πρέπει να τα κόψεις και να φύγεις μπροστά.

Νομίζεις ότι είναι αυτή την ώρα το περιβάλλον στον Τύπο κατάλληλο για επανεκκινήσεις από νέες αφετηρίες;

Αυτή τη στιγμή ζούμε ως Ελληνες ένα κραχ. Καταρρέει η οικονομία και καθημερινά σφραγίζονται μαγαζιά. Κάθε μέρα που περνάει στην Ελλάδα φαλιρίζουν εταιρείες, απολύονται άνθρωποι, καταρρέει το σύμπαν. Ο Τύπος, τρώγοντας τις σάρκες του, ασχολείται μόνο με την αποτυχία, που είναι και κεντρικό πρόβλημα στον χώρο του. Και δυστυχώς ασχολείται χαιρέκακα και όχι μόνο με μένα, τη στιγμή που διαλύεται η χώρα. Είναι τρελό αυτό. Δεν μπορείς να χαίρεσαι με την πτώση του άλλου, γιατί η κρίση είναι τέτοιου τύπου που δεν σώζει ούτε εσένα. Θεωρώ το πιο άνανδρο πράγμα, και δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, το να χτυπάς γονατισμένους. Πιστεύω, τελειώνοντας, ότι όλο το αρνητικό που τρώω από κάποιους τώρα, δεν έχει καμιά σχέση με τη δουλειά μου, όπως προσπαθούν να πουν. Εχει σχέση με μένα και τη ζωή που έζησα.

http://www.protothema.gr/life-style/Gossip/article/?aid=179552

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

THE BITCH IS BACK!

Ειπαμε, η βασιλισσα της μπλογκοσφαιρας λειπει για καιρο, αλλα οταν επιστρεφει φροντιζει να αποζημιωνει το φανατικο της αναγνωστικο κοινο. Η Μαγισσα Κιρκη (http://magissa-kirki.blogspot.com) αφηνει για καιρο το μπλογκ της, αφου ειναι εκτος απο μπλογκερ, εργαζομενη γυναικα, μητερα και συζυγος, αλλα οταν ειναι να κανει ποστ, λεει ολα οσα θα μπορουσε να πει σε 1 ή 2 μηνες, ολα συμπυκνωμενα σε ενα ποστ που αναγκαστικα θα γινει λιγο σεντονι, αλλα δε θα σε κουρασει, γιατι εχει οπως παντα την μοναδικη προσωπικη της πινελια, το αστειρευτο χιουμορ της, το οποιο καποιοι δεν ασπαζονται βεβαια, τον τροπο της να τα χωνει σε διασημους και ασημους, να σχολιαζει την επικαιροτητα με τον δικο της τροπο. Η Μαγισσα Κιρκη ειναι η bitch της ελληνικης μπλογκοσφαιρας και οπως ειναι φυσικο δεν εχει μονο συμπαθειες αλλα και αντιπαθειες. Το καυστικο της χιουμορ δε βρισκει μονο υποστηρικτες.

Στο νεο της ποστ με τιτλο yufti.gr, τιτλος που σε προιδεαζει οτι θα ασχοληθει με το ζητημα Κωστοπουλου, ξεκιναει με την κλασικη απολογια της "ελειψα καιρο για τους ταδε λογους αλλα τι εγινε, ειμαι εδω ξανα και θα τα πω ολα". Ετσι πιανει ενα ενα τα θεματα που θελει να "αναλυσει", δηλαδη προσωπα και καταστασεις που θελει να καυτηριασει, να σατιρισει, να κραξει. Για το ζευγος Κωστοπουλος-Μπαλατσινου που δεν εχει σε εκτιμηση, για την οικονομικη κριση, για την υποκρισια του Νεοελληνα, για τον μπεμπη της και τις περιπετειες του, για τις δηθεν φιλες της, για τις εκνευριστικες μαναδες, για την τρελη γειτονισσσα, για τις απωθητικες διαφημισεις των Jumbo.

Το χιουμορ της Μαγισσας Κιρκη και η κριτικη που κανει εμπεριεχει σεξιστικα σχολια, σκληρη προστυχη γλωσσα και βρισιμο. Οι λεξεις δεν εχουν καν αστερακια. Και θα μου πεις, αυτα ειναι θετικα στοιχεια; Σαφως και οχι. Η Μαγισσα Κιρκη δεν ειναι η βασιλισσα της μπλογκοσφαιρας για τα ποιοτικα και λογοτεχνικα της ποστ που σου προκαλουν συγκινηση, αλλα επειδη και αυτη οπως ο Κωστοπουλος, που θαβει, εχει ταλεντο στο να "τα λεει" και να σε παρασυρει με το γραψιμο της, να σε κανει να θες να το διαβασεις, ακομα κι αν το βρισκεις προστυχο και αναιδες. Μπορει να ειναι σκυλα, αλλα ταλεντο στο γραψιμο εχει και αυτα που γραφει προσελκυουν το αναγνωστικο κοινο. Ειτε με θετικα σχολια (εισαι θεα, δεν υπαρχεις) ειτε με αρνητικα. Καλο ειναι να υπαρχουν και αρνητικα σχολια αλλιως η Μαγισσα θα ψωνιστει για τα καλα και θα νομιζει πως ειναι αρεστη απο ολους. Καποιος πρεπει να της λεει και κατι αρνητικο. Αλλωστε αυτη θαβει τοσο κοσμο, γιατι να μη τη θαψει και αυτην καποιος; Ενα αρνητικο σχολιο ειδαμε απο την Georgina Kassavetes
:

Δε θα πω ότι διάβασα ευχάριστα αυτή σου την ανάρτηση, γιατί δεν άφησες και τίποτα όρθιο να πιαστεί κανείς εκτός φυσικά από εσένα.
Δικό σου το χωράφι και σπέρνεις ότι θέλεις φυσικά κι εγώ σαν ζιζάνιο όπου γουστάρω φυτρώνω.
Ωστόσο είσαι χοντρή, μάνα, συνειδητοποιημένη και θα μπορούσες να έχεις και θετική επιρροή αν κάποια μέρα το αποφάσιζες και σε συντρέχω γι' αυτό. Ευχές!

Η απαντηση της Μαγισσας δε μας αρεσε. Δειχνει οτι μαλλον δεν της αρεσει η αρνητικη κριτικη. Η απαντηση της ειναι αγενης και επιθετικη. Καλο ειναι Μαγισσα να δεχεσαι και τα αρνητικα σχολια και να ξερεις οτι ισως να εχουν αληθεια μεσα τους, που μπορει να δυσκολευεσαι απλα να τη δεχτεις. Η απαντηση σου στην Georgina ηταν φαουλ.


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ DOWN TOWN ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ

Η Καλλια Καστανη ειναι (ηταν;) διευθυντρια συνταξης στο περιοδικο Down Town το οποιο ανηκει στον ομιλο ΙΜΑΚΟ (ή μαλλον ανηκε) και μιλαει αποκλειστικα στο mag gr για τον ομιλο, το Down Town και κυριως τον Πετρο Κωστοπουλο για τον οποιον ολοι συζητανε τις τελευταιες μερες και ο οποιος εχει δεχτει επιθεση απο πολλους αλλα και εχει βρει πολλους συμπαραστατες και υποστηρικτες. Ας δουμε τι λεει :


Τι πιστευεις για οσα γραφονται και λεγονται για τον Κωστοπουλο;

Υπάρχει μια υπέρμετρη ανθρωποφαγία, που μοιάζει ακατανόητη και τρομακτική - έχει ανεβάσει ένα άρθρο η Νανά Παλαιτσάκη στο Mylady με το οποίο συμφωνώ απόλυτα...


Ποιοι οι λογοι που του επιτιθενται;

Ο Πέτρος ήταν πάντα αιχμηρός - στις απόψεις του και σε αυτό που κόμιζε συνολικά στον Τύπο...Είναι λογικό, εκτός από συμπάθειες,. να συγκεντρώνει και πολλές αντιπάθειες... Είναι σαφές πως για ό,τι συμβαίνει στον τόπο, δεν φταίει το "κατηραμένο lifestyle", που απλώς εξέφρασε μια συγκεκριμένη εποχή ευφορίας...


Πως σχολιαζεις το κειμενο του Αγγελακα;

Σουρεαλιστικό! Μου κάνει εντύπωση το πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος- τον οποίο σέβομαι ως καλλιτέχνη- , δεν τοποθετήθηκε ποτέ προσωπικά και ενυπόγραφα για άλλα τεράστια κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα (τη διαφθορά, την ανεργία, την κρίση), αλλά θεώρησε υποχρέωσή του να μιλήσει για τον Κωστόπουλο. Εκτός αν το έκανε και δεν το ξέρω...


Μιλησες με τον Κωστοπουλο; Τον ειδες;

Προσωπικά, όχι. Τον είδα, προχτές, όταν ήρθε στην εταιρεία και μίλησε σε όλους τους εργαζόμενους.


Πως τον ειδες; Τι ειπε στους εργαζομενους;

Είδα, όπως όλοι, έναν τσακισμένο άνθρωπο, που προσπαθεί και παραμένει αξιοπρεπής, ακόμα και την πιο δύσκολη ώρα της ζωής του. Εν πολλοίς, επανέλαβε αυτά που συμπεριέλαβε στην επιστολή του. Κυρίως, αναζητούμε τρόπους ώστε να εκποιηθούν περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας ώστε να καταφέρει να μας αποπληρώσει όσα μας οφείλει. Απο κει και πέρα, μπαίνουν οι δικηγόροι...


Οι υποστηρικτες του ειναι πολλοι, οσοι τον θαβουν επισης πολλοι. Ο ιδιος το γνωριζει; Βλεπει τα σχολια;

Φαντάζομαι πως ναι...Αλλά οι κακές κριτικές του στοιχίζουν περισσότερο - ιδίως όταν προέρχονται από πρώην συνεργάτες του...


Αληθευει οτι ο ΑΝΤ1 θα αγορασει το OK!;

Το αγόρασε κιόλας. Εβγαλε και σχετική ανακοίνωση!


Με το Down Town τι θα γινει;

Αλήθεια, δε γνωρίζω...Φαντάζομαι πως μπορεί κι αυτό να πουληθεί στο μέλλον, αν λυθούν κάποια νομικά προβλήματα και αν βρεθεί αγοραστής.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ BLOGOSCARS

Μετα τη blogovision (μουσικα βραβεια απο Ελληνες μπλογκερ) τωρα εχουμε τα blogoscars. Μου αρεσουν πολυ αυτες οι μπλογκοπρωτοβουλιες. Μπραβο παιδια! Εμαθα για τα blogoscars απο τη στηλη του Αρη Δημοκιδη στη Lifo. Αντιγραφω :

ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ είναι τα blogoscars του ελληνικού ίντερνετ;

(Εξηγεί ο Μανώλης Βαμβούνης.)

«Η απάντηση στα αμερικανικά κινηματογραφικά βραβεία. Ένας μαζικός αριθμός από Έλληνες μπλόγκερ, κάθε χρόνο και μεγαλύτερος, ψηφίζουμε τις αγαπημένες μας ταινίες. Ορίζουμε κάθε μέρα την κατηγορία της ψηφοφορίας και το κάθε μπλογκ ανεβάζει τη δική του δεκάδα υποψηφίων. Στο τέλος μετράμε όλες τις ψήφους και “απονέμουμε” τα βραβεία. Οι συμμετοχές έχουν αυξηθεί θεαματικά φέτος.

Έχουμε 130 μπλόγκερ που ψηφίζουν, σχεδόν διπλάσιο αριθμό από πέρσι. Λανσάραμε και το δικό μας site, το www.blogoscars.gr, από το οποίο οργανώνουμε την ψηφοφορία και το hashtag μας στο twitter #blogoscars.

Δεν μιλάμε για ξερές λίστες, αλλά συχνά για καθημερινές παρουσιάσεις-υπερπαραγωγές. Στις 24/2, όμως, τελειώνει το νταβαντούρι της ψηφοφορίας και μαζευόμαστε να μετρήσουμε όλες τις ψήφους.

Την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινώσουμε τους νικητές της χρονιάς σε ένα μεγάλο πάρτι που θα οργανώσουμε με την υποστήριξη του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, για το οποίο θα έχουμε σύντομα περισσότερες πληροφορίες».

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

mag quotes

"Μου αρεσουν αυτες οι εκπομπες και θα ηθελα να συνεχισω σε τετοιου ειδους εκπομπες. Δεν μ' ενδιαφερει κατι αλλο".
Σαββας Πουμπουρας, Τηλεκοντρολ

Και να σε ενδιεφερε κατι αλλο, εγω προσωπικα δυσκολα μπορω να σε φανταστω σε κατι αλλο. Σου ταιριαζουν αυτες οι εκπομπες οποτε καλα εισαι εκει".

"Η οικογενεια ταιζεται και με...αγαπη και οι γονεις μας και κυριως οι γονεις των γονιων μας δεν ειχαν τα χιλια γροσια, αλλα μια χαρα εφτιαξαν οικογενεια. Ζουσαν με ψωμι, τυρι, και ελια, αλλα υπηρχε αγαπη".
Σαββας Πουμπουρας, Τηλεκοντρολ

Πολυ καλα τα λες αλλα τα πραγματα ουτε τοτε νομιζω οτι ηταν τοσο απλα, ποσο μαλλον στην εποχη μας...


"Με τη Δωρα ειμαστε μαζι τεσσερις ζωες".
Γιωργος Τσαλικης, ΕΓΩ!WEEKLY
Εγω ηξερα για προηγουμενη ζωη, οχι για...προηγουμενες ζωες.

"Ο καθε δημοσιογραφος, ο καθε τυχαρπαστος που δεν κανει σωστα τη δουλεια του, κατα τη γνωμη μου, περα απο καποιους που ειναι σοβαροι, βρισκει την ευκαιρια να παρει τη δηλωση μου, να τη διαστρεβλωσει, να συμπληρωσει, να κρινει..."
Αθηνα Οικονομακου, Τηλεκοντρολ

Δηλαδη τωρα με λες τυχαρπαστο ή με βαζεις στους σοβαρους; Προσωπικα, δεν εχω διαστρεβλωσει δηλωση δικια σου ουτε κανενος, αλλα δεν καταλαβα. Ειναι κακο να κρινουμε οσα λες; Απο τη στιγμη που τα λες, δεν ξερεις οτι θα κριθεις; Ασε που σημασια εχει να γραφουμε σωστα το ονομα σου.

"Μας σφιγγει η λογικη, ενα τεραστιο "εγω" που καλλιεργει η εποχη μας, που δεν ειναι συλλογικη, αλλα μαζικη, η καθημερινοτητα με τους περιορισμους της, η υλη".
Ελενα Πεγκα, συγγραφεας του "Σφιχτες ζωνες και αλλα δερματα", Glow

Σωστα ολα αυτα. Βαλτε μαζι και τους φουσκωμενους λογαριασμους.

"Ειτε απο τη θεση του θεατη ειτε του αναγνωστη, μου αρεσει η γραφη που αρνειται να οριστικοποιησει, να στρογγυλεψει τα μηνυματα και να μασησει την τροφη της, που επιμενει να πορευεται απορωντας. Μ' αρεσει η γραφη που δοκιμαζει τις αναγνωστικες μου προκαταληψεις. Μ' αρεσει η γραφη που εκδηλωνει την επιθυμια της να με ξεγελασει με υπογειες διαδρομες, παγιδες και απροσμενες σημανσεις".
Ελενα Πεγκα, Glow

Τι ωραια περιγραφη! Κι εμενα μου αρεσει αυτου του ειδους η γραφη αλλα ολα αυτα με μετρο ωστε να μη γινεται εκκεντρικη, "βαρια", δυσνοητη και απωθητικη.

"Ο Χρηστος ηρθε με χαμηλους τονους στο πρωινο, παρα τη μεγαλη πορεια του. Εβαλε τη δικη του νοτα και ενσωματωθηκε με τροπο χαριτωμενο. Προσπαθει να μαθει, δεν ηρθε λεγοντας "εγω ξερω", παρολο που κανει 20 χρονια τηλεοραση. Η σταση του Χρηστου δειχνει παιδεια και επιπεδο".
Σισσυ Χρηστιδου, Glow

Το ιδιο διαπιστωνουμε και εμεις. Ολοι λενε καλα λογια για τον Χρηστο σαν ανθρωπο και σαν επαγγελματια αλλα πολλοι λενε οτι δεν ταιριαζετε σαν τηλεοπτικο διδυμο.

"Ποτε δεν εκανα και δεν κανω ερωτησεις που θα φερουν σε δυσκολη θεση τον καλεσμενο, που μας κανει την τιμη να ερθει στην εκπομπη".

Σε αντιθεση με τον Λιαγκα που υπονοεις οτι αυτο κανει στη συνεχεια της συνεντευξης.

"Ειμαι ερωτευμενη με τον αντρα μου, αλλα ο ερωτας ειναι πλεον συντροφικος, εμπεριεχει αγαπη και βαθος. Η τρυφεροτητα με απογειωνει περισσοτερο απο το παθος".
Σισσυ Χρηστιδου, Glow

Ετσι συμβαινει στις περισσοτερες σχεσεις, ειδικα αν εισαι ρομαντικος τυπος οπως εσυ Σισσυ.

"Θαυμαζω τη δουλεια του Τσεκλενη και ξεχωριζω τους Deux Hommes και το Γιωργο Ελευθεριαδη. Δυστυχως, ομως, αυτο που συμβαινει ειναι πως οι νεοι σχεδιαστες ειναι τεμπεληδες και αυτο που κανουν τελικα ειναι να αντιγραφουν".
Λουκια, Glow

Οι νεοι σχεδιαστες θα θυμωναν πολυ με την οπως την χαρακτηριζει το περιοδικο Grande Dame της ελληνικης μοδας, αφου δε νομιζω να ειναι ολοι τεμπεληδες.

"Δε με βοηθησαν τοσο οι γνωσεις στην Ψυχολογια, οσο η ψυχοθεραπεια που εκανα, στο να μην ειμαι ενας φοβικος και καταθλιπτικος ανθρωπος. Τις γνωσεις ειναι δυσκολο να τις χρησιμοποιησεις στον εαυτο σου και να βοηθηθεις. Γι' αυτο οι ψυχολογοι πηγαινουν σε αλλους ψυχολογους".
Σαντυ Κουτσοσταματη, Glow

Εμεις πειραζει να προτιμησουμε τις γνωσεις απο την ακριβη, χρονοβορα και ψυχοφθορα ψυχοθεραπεια;

"Ειναι εφοδιο στην αρχη (η ομορφια) και εμποδιο στη συνεχεια, γιατι δεν μπορεις να βασιστεις μονο στην εξωτερικη εμφανιση. Αν μια κοπελα δεν χειριστει σωστα την ομορφια της, δεν προκειται να παει μπροστα".
Αρτεμις Αστεριαδη, Τηλεθεατης

Βλεπε Τζουλια Αλεξανδρατου...

"Δεν μου αρεσει να ηθικολογω και γενικως να κρινω τους χαρακτηρες μου. Η εμμονη του ηρωα στο σεξ ξεκινα σαν αστειο και σταδιακα γινεται σοβαρο προβλημα, οπως συμβαινει και στη ζωη, με τον αλκοολισμο για παραδειγμα. Αρχιζει σαν κατι αθωο, κατι ευχαριστο και, χωρις να το καταλαβεις, μετατρεπεται σε ανικανοποιητη διψα".
Στιβ ΜακΚουιν, Αθηνοραμα

Η εξαρτηση απο το σεξ δεν ειναι προιον φαντασιας για την ταινια, αλλα υπαρχει οντως. Θυμαμαι που το ειχε κανει θεμα η Oprah.

"Υπαρχουν ανθρωποι που με λενε "βαρετη" ή "παλιακια", χωρις να με εχουν δει ποτε. Μα δεν ζω στο '50. Συγχρονο ειναι αυτο που κανω, δεν ειμαι καμια ξενερωτη. Απο την αλλη, αν καποιος με εχει δει και δεν του αρεσω, χαιρομαι γι' αυτο. Ο καλος ο μυθος δεν τα αλεθει ολα. Ο καλλιτεχνης δεν μπορει να αρεσει σε ολους, εκτος αν εισαι η Χαρις Αλεξιου, η οποια δεν ειναι τραγουδιστρια, ειναι ιδεα. Τον καλλιτεχνη ή τον λατρευεις ή τον μισεις".
Νατασσα Μποφιλιου, Elle

Καταρχην, πρεπει να σου πω οτι ανηκω σε αυτους που σε θεωρουν βαρετη χωρις να σε εχουν δει. Δηλαδη λιγο σε εχω δει στην τιβι και μου φανηκες βαρετη. Μπορει να μη ζεις στο '50 αλλα μπορει να θυμιζεις αυτη την εποχη. Τι εννοεις οτι χαιρεσαι αν δεν αρεσεις σε καποιον; Συμφωνω οτι ο καλλιτεχνης δεν μπορει να αρεσει σε ολους αλλα αυτο με την Αλεξιου τι το 'θελες; Τι θα πει ειναι ιδεα η Αλεξιου; Τι χαζομαρα ειναι αυτη. Και επισης, δε γινεται να σου αρεσει απλα ενας καλλιτεχνης ή να σου ειναι αδιαφορος;

"Ο,τι δεν θα ρωτουσα καποιον και σε μια προσωπικη μας συναντηση δεν θα τον ρωτησω και σε μια συνεντευξη. Ειναι ανηθικο να φερνεις καποιον σε δυσκολη θεση ή με κολπα να προσπαθησεις να του αποσπασεις πραγματα που δεν θα ηθελε να πει...".
Ευη Κυριακοπουλου, Ραδιοτηλεοραση

Μαθηματα τηλεοπτικης παιδειας απο μια εξαιρετικη δημοσιογραφο. Φαινεται οτι απο εσας εμαθε η Χρηστιδου τον σημαντικο αυτο κανονα των συνεντευξεων.

"Τα καλα (σχολια) με κανουν πολυ ευτυχισμενη και ικανοποιημενη και τα κακοβουλα βεβαιως και τα δεχομαι και τα σεβομαι γιατι ζουμε σε μια κοινωνια που δεν μπορουμε να αρεσουμε σε ολους. Ουτε εμενα μου αρεσουν ολοι. Κι εγω διαφωνω με καποιους. Ετσι ειναι και μπορω να σου πω οτι υπαρχουν φορες που αυτα που μου λενε ειναι και σωστα και προσπαθω να τα βελτιωσω".
Μαρια Μπεκατωρου, TV24

Αυτη ειναι η σωστη αντιμετωπιση στην κριτικη, ειτε θετικη, ειτε αρνητικη.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ!

Εχουμε new entries στον κοσμο των ελληνικων περιοδικων. Αυτα ειναι τα καινουργια περιοδικα που κυκλοφορουν το τελευταιο διαστημα στα περιπτερα :

OUT (gay περιοδικο)
TV BOX (τηλεοπτικο περιοδικο)
Ολα για τα ζωα (περιοδικο για τα ζωα)
ΜΟΝΟ (περιοδικο κοινωνικοπολιτικου περιεχομενου)
UNFOLLOW (πολιτιστικου περιεχομενου)
INKED (περιοδικο για tattoo!!)

Κατάσχεση στην Imako

Δικαστικός επιμελητής συνοδεία αστυνομικών με κατασχετήριο από εταιρεία στον χώρο του προωθητικού διαφημιστικού δώρου εισέβαλαν σήμερα Τρίτη 21 Φεβρουαρίου στα γραφεία της εκδοτικής εταιρείας «Imako» του Π. Κωστόπουλου και ενημέρωσαν το προσωπικό ότι πρέπει να απομακρύνουν άμεσα τα προσωπικά τους αντικείμενα.
Οι υπάλληλοι της εταιρείας ενημερώθηκαν ότι θα γίνει κατάσχεση σε οχήματα, κομπιούτερ, ηλεκτρονικές συσκευές καθώς και άλλα αντικείμενα αξίας, τα οποία δεν τους ανήκουν.
Σύμφωνα με μαρτυρία πρώην εργαζόμενου ο οποίος βρέθηκε τυχαία στα γραφεία της εταιρείας οι άνθρωποι που συνόδευαν τον δικαστικό επιμελητή «άρχισαν να σηκώνουν ό,τι δεν ήταν καρφωμένο στο πάτωμα».
Προς το παρόν γίνεται αγώνας δρόμου προκειμένου να βρεθεί ο μίτος της Αριάδνης στον λαβύρινθο των αγοραπωλησιών που έγιναν το τελευταίο διάστημα και αφορούν στο ποιες εταιρείες ανήκουν σε ποιον προκειμένου να μην κατασχεθεί και περιουσία των εταιρειών που πλέον δεν ανήκουν στον Πέτρο Κωστόπουλο.
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει πλειστηριασμός προκειμένου οι πιστωτές να λάβουν τα χρήματα που τους οφείλει η επιχείρηση. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, τα αντικείμενα με τη μεγαλύτερη αξία στα γραφεία της Imako είχαν ήδη μεταφερθεί σε άλλα γραφεία.

http://www.tovima.gr/media/article/?aid=444800

ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ

Δεν υπαρχει περιπτωση να ανοιξεις γυναικειο περιοδικο και να μην εχει θεμα με τη διαιτα. Μοιαζει με...περιοδικη καρικατουρα το γυναικειο περιοδικο που εχει παντα ενα εντιτοριαλ κοινωνικου προβληματισμου, μοδα, πολυ μοδα, πολλες διαφημισεις μοδας, αξεσουαρ, πανακριβα και επωνυμα ρουχα, τσαντες, αξεσουαρ, γοβες. Μυστικα ομορφιας, μακιγιαζ, πανεμορφα μοντελα που προβαλλουν το προτυπο της τελειοτητας, αψεγαδιαστα κορμια, μοδα, μοδα και παλι μοδα. Και οχι απλα μοδα αλλα υψηλη μοδα. Και μεσα σε ολα αυτα συνεντευξεις ηθοποιων που γινονται διασημοι για τις ερωτικες τους σχεσεις και λενε πως αποφασισαν να γινουν ηθοποιοι, αλλα δε μιλανε ποτε για τα προσωπικα τους, τραγουδιστες που γινονται γνωστοι για τον ιδιο λογο και λενε και την αποψη τους για οσα συμβαινουν σε κοινωνικο επιπεδο.

Δεν αναφερομαι σε ολα τα γυναικεια περιοδικα. Καποια ειναι πολυ διαφορετικα απο τα αλλα. Μιλαω για την αισθηση που αποκομιζει ενας αντρας ξεφυλλιζοντας τα. Σε καμια περιπτωση δεν τα απαξιωνω. Ειναι λογικο να μη με ενδιαφερουν τα γυναικεια θεματα. Ειναι γυναικεια, επομενως αφορουν τις γυναικες. Και τα αντρικα περιοδικα αλλωστε θυμιζουν μερικα καρικατουρα. Εχουν και αυτα διαιτα, υψηλη μοδα, ακριβα ρουχα και αξεσουαρ, πως να κανετε σεξ στο γραφειο, πως να την αποπλανησετε, πως να ειστε ο τελειος συζυγος, εραστης, επαγγελματιας, πατερας, πως να εντυπωσιασετε στο επαγγελματικο ραντεβου, πως να κανετε κοιλιακους σε 1 μηνα και τα σχετικα.

Η καρικατουρα ομως ενος αντρικου ή γυναικειου περιοδικου, ειναι καρικατουρα μονο γι' αυτους που ξεφυλλιζουν στα γρηγορα και κανουν μια προχειρη αναγνωση, για να μην πω οτι απλα κοιτανε το εξωφυλλο. Και τα αντρικα και τα γυναικεια περιοδικα ειναι περιοδικα με περιεχομενα που στοχο εχουν να ενημερωσουν, να ψυχαγωγησουν, να προτεινουν και γιατι οχι, να επιδειξουν ενα λαιφσταιλ που ειναι στην αρμοδιοτητα του καθενος αν θελει να το ακολουθησει, αν του ταιριαζει και αν το σηκωνει η τσεπη του.

Ακομα και σε περιοδο κρισης, τα περιοδικα θα προβαλλουν και το ακριβο που ειναι λαμπερο και ομορφαινει τις σελιδες. Οι διαιτες "πουλανε", ειδικα στις γυναικες, και τα γυναικεια περιοδικα το εκμεταλλευονται αυτο και μεσα απο τις σελιδες τους προβαλλουν ενα σωρο διαφορετικες διαιτες. Αλλωστε, δεν ειναι τα περιοδικα που δημιουργουν τις διαιτες για να τις "πουλησουν". Ειναι οι επιστημονες, οι διατροφολογοι και ουτω καθεξης, που με την προοδο της επιστημης ανακαλυπτουν νεες διαιτες. Τα περιοδικα κανουν τη δουλεια τους και οι γυναικες αλλα και οι αντρες πρεπει να ειναι σε θεση να επιλεγουν αυτοι τον τροπο ζωης που θελουν και να μην αφηνουν τα περιοδικα να τους επιβαλουν αυτα τον τροπο ζωης.

Οι μικροτερες ηλικιες επηρεαζονται πιο ευκολα. Τα νεα κοριτσια βλεπουν αδυνατα, ομορφα μοντελα, με αψογη σιλουετα, διαβαζουν συνεχως για νεες διαιτες, βλεπουν παντου ακριβα και ομορφα ρουχα, συμβουλες για ομορφια, σεξ και σαφως επηρεαζονται. Θελουν να γινουν αυτο που μοιαζει να τους λεει το περιοδικο να γινουν. Το περιοδικο ομως ειπαμε κανει απλα τη δουλεια του. Θελει να προβαλει ομορφια, τελειοτητα, λαμψη, κομψοτητα, ιδανικες αναλογιες και το κανει. Το θεμα ειναι πως τα νεα κοριτσια δε θα παρασυρθουν απο ολο αυτο προσπαθωντας να το αγγιξουν, να γινουν δηλαδη...τελειες. Χρειαζεται σε αυτο η καταλληλη διαπαιδαγωγηση και παιδεια. Απο τους γονεις, το σχολειο. Αλλα και τα περιοδικα θα πρεπει εκτος απο τη λαμψη και την τελειοτητα, να προβαλλουν και την αλλη οψη της ζωης, την πιο απλη αλλα και την πιο δυσκολη. Οτι η αληθινη ζωη δεν εχει σχεση με τις λαμπερες σελιδες των περιοδικων. Να τους μαθει να εκτιμουν τον εαυτο τους και οσα εχουν. Να προβαλλει κοινωνικα θεματα. Να προβαλλει ιστοριες απο κοριτσια που δεν ειναι τελεια. Κανεις δεν ειναι τελειος αλλωστε. Τα νεα κοριτσια προφανως ξερουν οτι πισω απο το λαμπερο κοσμο της μοδας, κρυβονται πολλα δυσαρεστα.

Και ολα αυτα που ειπα για τα νεαρα κοριτσια, ισχυουν και για τα νεαρα αγορια, ισχυουν και για τους αντρες και τις γυναικες, γιατι μη μου πειτε οτι οι μεγαλυτεροι δεν επηρεαζομαστε απο οσα βλεπουμε και διαβαζουμε. Αλλα ο εξυπνος ανθρωπος και ο "διαβασμενος" ξερει πως να κραταει ακεραιη την προσωπικοτητα του και να επιλεγει το δικο του λαιφσταιλ και τα περιοδικα τον βοηθανε να το φτιαξει και να το αλλαζει κατα καιρους αλλα δεν τα αφηνει να του καθορισουν αυτα το λαιφσταιλ του.

Με απλα λογια, δε θα μας τρελανουν τα περιοδικα. Ξερουμε ποιοι ειμαστε, μας αρεσει οπως ειμαστε, σε οποιον αρεσουμε, ξερουμε τι θελουμε να αλλαξουμε πανω μας, ξερουμε τι εχουμε και εκτιμαμε οσα εχουμε. Ασε που, οπως λενε οι Onirama, "ο,τι δεν εχεις, ειναι αυτο που δεν χρειαζεσαι".

mag up and down

mag up

1.Το "Celebrities issue" του ελληνικου Forbes. Απολαυστικοτατο τευχος, αποκαλυπτικο, πληρεστατο, με πολυ εξυπνα και καλογραμμενα αρθρα. Αξιζει να το διαβασετε. Θα μαθετε πολλα για τους Ελληνες διασημους που δεν θα τα δειτε πουθενα αλλου. Επισης, θα διαβασετε και αλλα ενδιαφεροντα θεματα. Πολυ καλη δουλεια.
2.Η συνεντευξη της Αρτεμις Αστεριαδη στον "Τηλεθεατη". Σεξυπνη, συνειδητοποιημενη και προσγειωμενη ξανθια.
3.Η συνεντευξη της Βικυς Χατζηβασιλειου στον "Τηλεθεατη". Πολυ ωραια και χρησιμα οσα λεει. Εξυπνη η κινηση της να πουλησει τα βιβλια της με το περιοδικο.
4.Το editorial του Φωτη Γεωργελε στην "Athens voice", τευχος 379. You are right!
5.Το αρθρο του Γιαγκου Αντιοχου για τον Μαρτιν Σκορσεζε, στο "Αθηνοραμα", τευχος 613. Πολυ καλο.

mag down

1.Το editorial του Σταθη Τσαγκαρουσιανου στη "Lifo", τευχος 282. Δε μας συγκινει ο λογος του τελευταια. Πολλα σημεια του κειμενου ειναι περιεργα, δυσνοητα με λεξεις και ονοματα που θελουν λεξικο και google. Το γενικο νοημα το πιανεις παντως, αλλα δε σου αρεσει αυτο που διαβαζεις. Κανω λαθος;
2.Ποια ειναι αυτη η Diana V. που φωτογραφιζεται γυμνη για...καλο σκοπο στη "Lifo", τευχος 282; Γιατι δε μας αφηνει να δουμε τα ματια της; Τι στο καλο ειναι cat black jewelry designer και τι αραγε εννοει οταν λεει "Στην Αθηνα μου αρεσουν αυτα που ομορφα καιγονται". Κοπελια, μας δουλευεις; Αν σου καψουν το σπιτι σου...ομορφα, θα σου αρεσει;
3.Ο Νικος Δημου στο τευχος 282 της "Lifo" που νοσταλγει την παιδικη του ηλικια και μιζεριαζει για τη δικη του ηλικια. Δε μας αρεσει η γεροντομιζερια και ειναι κατι που δεν περιμενουμε απο το Νικο Δημου.
4.Το αρθρο του Γιωργου Χαρωνιτη στο "Αθηνοραμα", τευχος 613. Μιζερο, ισοπεδωτικο, δυσνοητο και ασχημο.
5.Η συνεντευξη του Πετρου Λαγουτη στο "Elle". Απο τοτε που εκανε σχεση με την Παπουτσακη εγινε φιρμα και δινει απο 'δω κι απο 'κει συνεντευξεις, αλλα σε καμια, ουτε σε αυτην, μιλαει για την Παπουτσακη.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΟΥ 7 ΜΕΡΕΣ TV


Αυτη την εβδομαδα μαζι με το "7 ΜΕΡΕΣ TV", μπορειτε να παρετε προαιρετικα ειτε σε dvd την ταινια Bollywood "Αδιεξοδος ερωτας", με 6,90 ευρω επιπλεον, ειτε τις πεντανοστιμες συνταγες της Αργυρως Μπαρμπαριγου, δυο βιβλια μονο με 5,40.
Επισης εντελως δωρεαν ενα μικρο ενθετο "διαιτα" για να χασετε κιλα σε λιγες μονο μερες.

ΕΠΙΣΗΣ

Μη χασετε στο επομενο τευχος του περιοδικου νεες μοναδικες προσφορες :

Με 9,90 αποκτηστε το "Αδυνατιστε στον υπνο σας", το βιβλιο best seller που εκανε το αδυνατισμα πραγματικη απολαυση!

Ο αγαπητος Μαρκος Σεφερλης ερχεται στο "7 ΜΕΡΕΣ TV" με 5 dvd απο 5 μεγαλες θεατρικες του επιτυχιες. Ολοκληρες οι παραστασεις οπως παιχτηκαν στο θεατρο! Αποκτηστε το πρωτο dvd "Ο μαγος του ροζ" μαζι με την πολυτελη κασετινα, μονο με 8,40 ευρω.
Σας το προτεινω ανεπιφυλακτα. Εχω δει την παρασταση περυσι και εσκασα στα γελια. Ειναι απλα φοβερη!

ΑΚΟΜΑ

Αλλη μια ταινια Bollywood το "Παραφορο παθος" μονο με 5,40 ευρω.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑ

Πολυ καιρο ειχα να γραψω στο μπλογκ αυτο. Πολυ καιρο επισης ειχα να διαβασω μπλογκ. Οι λογοι; Μπορειτε να τους φανταστειτε. Ελλειψη χρονου, διαβασμα, σχολη και διαφορα αλλα. Τελος παντων, σημερα ειπα να κανω μια μικρη βολτα στην ελληνικη μπλογκοσφαιρα. Θα επανελθω συντομα με πιο συχνη παρουσια και αναρτησεις. Μου ελειψε η μπλογκοσφαιρα.

Η οποια μπλογκοσφαιρα εχει αλλαξει πολυ απο το ξεκινημα της, εκει γυρω στο 2005. Και δεν εννοω μονο τα ενημερωτικα μπλογκ που φυτρωνουν σαν τα μανιταρια.
Ας πουμε μπηκα στο μπλογκ της anelle (http://anelle-allaxeto.blogspot.com) και ειδα στο τελευταιο της ποστ που ανεβασε φωτογραφιες απο κατι βραχιολακια που εφτιαξε η ιδια. Δεν ξερω απο τετοια αλλα μου φαινονται πολυ ωραια και καλαισθητα. Η anelle οπως γραφει αγαπα τη μοδα και της αρεσει να δημιουργει και αυτο το αποτυπωνει στο μπλογκ της.

Η βολτα στην μπλογκοσφαιρα σε πηγαινει και σε μπλογκ το τελευταιο ποστ των οποιων μπορει να ειναι πριν 1, 2, 3 μηνες για να μην πω και χρονια! Στον "υπεροχο κοσμο της Antrie" (http://antriesthoughts.blogspot.com) διαβασα ενα υπεροχο, ενα fabuleux ποστ, απο αυτα που σε κανουν να αδειαζεις για λιγο απο το κεφαλι σου εικονες της επικαιροτητας, ειδησεις της μιας στιγμης, σκεψεις της πεζης καθημερινοτητας και να νιωσεις πως εισαι εσυ ο "Αστερουλης" που "μεγαλωσε, διεπρεψε και ειχε παντα σε μια γωνιτσα του μυαλου του τις συμβουλες του δασκαλου του, του δεντρου. Παλευε καθημερινα με την ζωη στην πολη και με τους ανθρωπους της. Ενας συνεχης αγωνας με κοπο, υποχωρησεις, συμβιβασμους και ενδοιασμους".

Και απο το μικρο αυτο διαμαντακι ο δρομος με βγαζει σε ενα ποστ-αριστουργημα απο το μπλογκ http://nosensewords.wordpress.com. Ο τιτλος του μπλογκ ειναι λαθος. Οι λεξεις, σε αυτο το ποστ τουλαχιστον (Φυγοκεντροι ανθρωποι "Εισαγωγη") εχουν νοημα και σου δημιουργουν εναν ηρεμο προβληματισμο.

Μετα φτανω σε ενα γυναικειο μπλογκ που ασχολειται με τη γυναικεια ομορφια. Αγαπητες αναγνωστριες, δειτε το, μπορει να σας φανει χρησιμο : http://pineliesstoprosopo.blogspot.com. Οι περισσοτερες γυναικες αλλωστε ενδιαφερονται για θεματα ομορφιας και καλωπισμου. Διαβαστε πως θα κανετε μασκα ομορφιας με μηλο και μπανανα!! Τι μαθαινει κανεις απο τις γυναικες...

Τι εγινε ρε παιδια; Χαθηκα απο την μπλογκοσφαιρα και τωρα βλεπω οτι μοιραζετε βραβεια! Μπραβο! Ειναι ωραιο οι μπλογκερ να μοιραζουμε βραβεια μεταξυ μας με την εννοια οτι "βραβευεις" ενα μπλογκ για να δειξεις οτι σου αρεσει πολυ και οτι εκτιμας οτι ο μπλογκερ κανει καλη δουλεια και αξιζει ενα βραβειο. Βεβαια, τα μπλογκοβραβεια ειναι μια μεγαλη συζητηση, οχι τα βραβεια που δινει ενας μπλογκερ σε εναν αλλον, αλλα τα βραβεια που καποιοι δινουν σε καποια μπλογκ ως "τα καλυτερα". Ειχε γινει αυτο παλιοτερα. Τελος παντων, η elena (http://oti-mas-aresei.blogspot.com/) με χαρα ειδε οτι πηρε βραβειο "I love your blog" απο δυο συναδελφισσες της. Η ιδια μετα χαριζει βραβειο σε πεντε αγαπημενα της μπλογκ (http://oti-mas-aresei.blogspot.com/2012/02/blog-post_07.html). Ετσι μπραβο κοριτσια, να ειστε αγαπημενες και αφηστε το μαλλιοτραβηγμα για...αργοτερα!

Μου αρεσε αυτη η μεταμεσονυχτια βολτα στην μπλογκοσφαιρα. Ποσο πιο ωραια και ενδιαφερουσα ειναι απο το μεταμεσονυχτιο ζαπινγκ στην τηλεοραση!