ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ "ΕΨΙΛΟΝ" ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ...

Με το προσωρινό (;) κλείσιμο της "Ελευθεροτυπίας", έκλεισε, δυστυχώς, και το περιοδικό "Ε". Ένα από τα καλύτερα ελληνικά περιοδικά και ένα από τα δικά μου αγαπημένα.
Έπεσε σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, στα χέρια μου ένα τεύχος του "Ε". Όχι παλιό. Του Δεκεμβρίου του 2011. Λίγο καιρό πριν η "Ελευθεροτυπία" βάλει προσωρινό λουκέτο (κι εδώ που τα λέμε δύσκολο το κόβω να ανοίξει ξανά). Στο εξώφυλλο είναι δυο νεαροί μπροστά απο το pc τους και γράφει "Κάνε μου λιγάκι...like". Το θέμα φυσικά είναι το facebook.
Το διαβάζω. Στη στήλη "ΑΤΑΚΕΣ" της Βάσως Κανελλοπούλου διαβάζω ατάκες απο συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες κτλ για τη λέξη "Νοσταλγία". Τι ωραία λέξη αλήθεια!
Αντιγράφω κάποιες από τις ατάκες :

"Δεν μου αρέσει η νοσταλγία, εκτός αν είναι δική μου".
Λου Ριντ (αμερικανός μουσικός)

"Αυτοί που δακρύζουν για τις ευτυχισμένες περιόδους που συναντούν στην ιστορία αναγνωρίζουν αυτό που θέλουν. Όχι την ανακούφιση από τη δυστυχία, αλλά την αποσιώπηση της".
Αλμπέρ Καμί (γάλλος νομπελίστας λογοτέχνης)

"Οι παλιές καλές εποχές - όλες οι εποχές όταν είναι παλιές είναι καλές".
λόρδος Βύρων (βρετανός ποιητής)

"Είμαστε βουτηγμένοι στη νοσταλγία, αλλά καταφέρνουμε να μην πιάνουμε το νόημα καθόλου. Η αληθινή νοσταλγία είναι μια εφήμερη σύνθεση από ασυνάρτητες αναμνήσεις. Όμως η νοσταλγία αμερικάνικου τύπου είναι περίπου τόσο εφήμερη όσο ένα deja vu που έχει κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα".
Φλόρενς Κινγκ (αμερικανίδα συγγραφέας)

Το παρακάτω είναι το αγαπημένο μου :

"Νιώθω σαν να μην είχα ποτέ πατρίδα, καταλαβαίνεις; Νιώθω δεμένος με τη χώρα, με αυτή τη χώρα, κι όμως δεν ξέρω πού ακριβώς ταιριάζω σε αυτήν...Υπάρχει πάντα αυτό το είδος νοσταλγίας για έναν τόπο, ένα μέρος όπου μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου".
Σαμ Σέπαρντ (αμερικανός θεατρικός συγγραφέας)

Το παρακάτω δεν το 'πιάσα :

"Δεν είναι ασφαλές να νιώθεις ποτέ νοσταλγία για κάτι, μέχρι να σιγουρευτείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει ποτέ ξανά".
Μπιλ Βον (αμερικανός χρονογράφος)

Διαβάζοντας τη στήλη μου ήρθε έμπνευση για μπλογκοπαίχνιδο!
Θα καλέσω λοιπόν 10 μπλόγκερ να γράψουν μια φράση κάποιου συγγραφέα, επιστήμονα, οποιουδήποτε, για τη νοσταλγία, αν ξέρουν φυσικά, και να γράψουν και τη δική τους φράση για τη νοσταλγία, που μπορεί σε μερικά χρόνια να τη φιλοξενεί κάποιο καλό περιοδικό! Μπορεί επίσης ο μπλόγκερ αν θέλει να κάνει ένα ποστ αφιερωμένο στη νοσταλγία. Επίσης, μπορεί να πει ποιο τραγούδι του έρχεται στο μυαλό με τη λέξη.

Στο ίδιο τεύχος διαβάζω ρεπορτάζ (και όταν λέω ρεπορτάζ λέω ρεπορτάζ) του Άρη Μαλανδράκη για το γκολφ και συγκεκριμένα για τις επιπτώσεις της εγκατάστασης γηπέδων γκολφ, στους υδάτινους και εδαφικούς πόρους, στο περιβάλλον, στον κοινωνικό ιστό και στην τοπική οικονομία, που είναι πολύ σοβαρές. Ο ρεπόρτερ αναφέρεται σε δυο ταινίες που μελετάνε το θέμα και προβλήθηκαν στο 5ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ στη Χαλκίδα, τις "1.000 χαμένες μπάλες του γκολφ" σε σενάριο Κλιφ Κουκ και σκηνοθεσία Βαγγέλη Καλαιτζή και το "Golfland?" (Η χώρα του γκολφ;) της πολιτικής επιστήμονος και συγγραφέως Νέλλης Ψαρρού. Το ρεπορτάζ έχει δηλώσεις από τον Βαγγέλη Καλαιτζη και τη Νέλλη Ψαρρού. Στο ρεπορτάζ, επίσης, αναγράφονται περιληπτικά οι επιπτώσεις των γηπέδων γκολφ στους φυσικούς και ανθρωπογενείς πόρους που εξετάστηκαν αναλυτικά στην επιστημονική ημερίδα που διοργάνωσε πριν κάποια χρόνια το Παγκρήτιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων.

Διάβασα ξανά τη στήλη "HOMO SAPIENS" του Απόστολου Διαμάντη (που να χάθηκε αυτή η ψυχή) που έγραφε για πολιτιστικά δρώμενα με το δικό του ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο.
"Έρχομαι, πλέον, όλο και συχνότερα στο Εθνικό. Δεν φοβάμαι και τόσο πια. Είναι κανονικά τα έργα. Όλα εντάξει. Τώρα οι "πρωτοπορίες" ξεκουράζονται λόγω κρίσης. Άμα ο άλλος δεν έχει να φάει τι θα του δείξεις; Μποσανόβα με καρχαρίες. Δεν ταιριάζει. Ούτε διαδραστικό θέατρο μπορείς να προτείνεις, όπου ο θεατής συμμετέχει ενεργά στα δρώμενα. Διότι ακούει ο άλλος "συμμετοχή" και τον πιάνει τεταρταίος πυρετός. Δώσαμε.
Αυτή είναι η μόδα παγκοσμίως. Ηθοποιοί και θεατές να γίνονται ένα! Μα, αγαπητέ μου, εάν ήθελα να παίξω θα γινόμουν ηθοποιός και όχι μπογιατζής. Γιατί με ενοχλείς; Εάν εσύ βαριέσαι να παίζεις, εγώ δεν σου φταίω. Έκαστος εφ' ω ετάχθη, το λέει και το ρητό. Πώς το βλέπεις, να με καλέσεις για βάψιμο και να σ' το κάνω διαδραστικό; Γίνεται αυτό; Πλήρωσα 20 ευρώ για να παίζεις εσύ, όχι εγώ με τη γυναίκα μου. Ειδάλλως, δώσ' μου 20 ευρώ και κάνω εγώ τον καρχαρία...".
Ωραία τα λες, Απόστολε, αλλά απ' ό,τι ξέρω διαδραστικά στην Ελλάδα θέατρα είναι ο Σεφερλής και το "Σεσουάρ για δολοφόνους". Πάντως, κι εγώ δεν τα θέλω τα διαδραστικά. Τα ντρέπομαι.

Το περιοδικό φιλοξενούσε άρθρα ξένων δημοσιογράφων, συγγραφέων κτλ που έγραφαν αποκλειστικά γι' αυτό. Στο τεύχος αυτό έγραφε ο βρετανός συγγραφέας Mark Leonard για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, ο οποίος στο άρθρο του επικαλείται τον πολωνό πολιτικό επιστήμονα Jan Zielonka που γράφει : "Έχουμε αναρίθμητα βιβλία για την ευρωπαική ολοκλήρωση, αλλά σχεδόν κανένα για τη διάλυση της". Με άλλα λόγια, αβέβαιο το μέλλον της Ευρώπης. Και ποιό μέλλον, άλλωστε, δεν είναι αβέβαιο;

Πολύ ωραία ήταν και τα άρθρα του Angelus Novus. Στο τεύχος αυτό έγραφε για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. "Μια φράση γραμμένη στον τοίχο της Νομικής έμοιαζε σχεδόν προφητική για τα μελλοντικά : "Τρόμος είναι τα βράδια του Σαββάτου". Λειτουργούσε ακαριαία, σαν ένα φευγαλέο προαίσθημα θανάτου που θέλει όμως ακόμη να διαφυλάξει τη ζωή. Ποιος να φανταστεί πως λίγα χρόνια αργότερα ένα βράδυ του Σαββάτου θα μεταβληθεί κάτι σαν απότομη βουτιά μέσα στον κυριολεκτικό θάνατο αλλά και σε ένα μείζον πολιτικό γεγονός;

Διάβασα και ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ - με τη σημασία της λέξης - της Ντίνας Δασκαλοπούλου για τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών στη Χαλυβουργία Ελλάδος και τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Βλέπω μια φωτογραφία με μια ζωγραφιά των παιδιών των απεργών της Χαλυβουργίας που γράφει : "Θέλουμε δουλειά, δεν μπορείτε να μας αφήνετε να πεθάνουμε". "Θέλουμε φαι και δικαιώματα για μας". "Έχουμε παιδιά και γι' αυτό θέλουμε σχολείο και φροντίδα και σπίτι". Διαβάζω δηλώσεις όπως της Μαρίας : "Τα παιδιά μας είναι περήφανα γιατί οι πατεράδες τους δεν έσκυψαν το κεφάλι. Η εργοδοσία νόμιζε πως θα κάνουμε πίσω γιατί θα φοβηθούμε. Όμως τα βγάζουμε μια χαρά πέρα χάρη στην αλληλεγγύη του ελληνικού λαού. Και τα παιδιά μας παίρνουν το καλύτερο μάθημα βλέποντας τον κόσμο που έρχεται για να στηρίξει τον αγώνα", και όπως του Παναγιώτη Παπανικολάου : "Δεν είχα πάει ποτέ στη ζωή μου ούτε σε πορεία, ούτε σε κόμμα, ούτε σε τίποτα. Ο Μάνεσης με έκανε τον μεγαλύτερο κομμουνιστή. Πριν από την απεργία, μέσα στο εργοστάσιο δουλεύαμε σε κλίμα τρομοκρατίας. Τώρα έρχονται οι διευθυντάδες και μας παρακαλάνε να μπούμε μέσα".

Όχι, το "ΕΨΙΛΟΝ" δεν ήταν ΚΚΕ. Ούτε ΣΥΡΙΖΑ. Είχε σαφώς αριστερό προσανατολισμό, αλλά δεν ήταν ένα αριστερό περιοδικό. Ήταν ένα κανονικό (με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) περιοδικό που είχε κάθε είδους κοινωνικά θέματα.

Διάβασα ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Αφροδίτης Πολίτη για την οδό Τοσίτσα, που τη δεκαετία του '50 ήταν ο δρόμος με μερικά από τα πιο όμορφα νεοκλασικά της Αθήνας και σήμερα ο πιο υποβαθμισμένος πεζόδρομος των Εξαρχείων, όπου πουλιούνται σε 24ωρη βάση κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες.

Διάβασα ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ του Νίκου Κυριακίδη για τις σχέσεις στα χρόνια του Facebook, στο οποίο μιλάνε ο καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας Μωυσής Μπουντουρίδης, ειδικευμένος στην μαθηματική Κοινωνιολογία, ο Νικόλας Α. Χρηστάκης, καθηγητής Ιατρικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χαρβαρντ, ο Θάνος Ασκητής, η Βασιλική Νίκα, εκπαιδευτικός με διδακτορικό στον τομέα Media Education, συνεργάτις του Εργαστηρίου Ψυχολογικών Εφαρμογών και Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και πολλοί χρήστες του δημοφιλούς σαιτ κοινωνικής δικτύωσης, ενώ γίνεται και αναφορά σε έρευνες γύρω από αυτό.

Διάβασα ακόμα συνέντευξη του Robert Redford στο Νίνο Φένεκ Μικελίδη, την ιστορία του...προφυλακτικού από τον Δημήτρη Αγγελίδη, για το νέο πρότζεκτ της φωτογραφικής ομάδας phasma2, για την παιδική παράσταση "Μια γιορτή στου Νουριάν", της Ευαγγελίας Φραντζόγλου, βιβλιοκριτική απο το Δημήτρη Αναστασόπουλο, ρεστοκριτική απο τον Επίκουρο και τέλος είδα στην τελευταία σελίδα (εκεί που παλιότερα είχε Αρκά) κόμικ απο τον Quino.

Διαβάζοντας το "ΕΨΙΛΟΝ" ένιωσα, ξανά, ότι έγινα κατά πολύ πλουσιότερος σε γνώσεις. Το "ΕΨΙΛΟΝ" σου μάθαινε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα που δε θα τα μάθαινες από μόνος σου, ούτε από την τηλεόραση ή άλλα μέσα ενημέρωσης, σε έκανε να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι, αλλά και να ψάχνεις περαιτέρω το θέμα που διάβαζες.

Το "ΕΨΙΛΟΝ" ήταν ένα περιοδικό που πάνω απ' όλα έκανε ρεπορτάζ, από αυτά τα ρεπορτάζ που κανένα OK! και HELLO δεν κάνει, αλλά ούτε άλλα σημερινά περιοδικά ποικίλης ύλης. Στο ίντερνετ; Πείτε μου ένα σάιτ που κάνει κοινωνικό ρεπορτάζ. Το protagon.gr; Εκεί γράφουν μόνο τις γνώμες τους. Το newsit.gr, το newsbomb.gr, το newsbeast.gr; Εκεί έχουνε ειδήσεις αλλά όχι ρεπορτάζ και αν έχουν ρεπορτάζ σίγουρα δεν είναι σαν αυτά του "ΕΨΙΛΟΝ".

Άραγε θα ξαναδιαβάσουμε νέα τεύχη του; Ας ελπίσουμε πως ναι. 

ΥΓ.Παίζω στο μπλογκοπαίχνιδο με τη "νοσταλγία". Αυτή είναι μια φράση δικιά μου για τη νοσταλγία :

Η νοσταλγία είναι ένα πολύ ωραίο και παράξενο συναίσθημα. Αλλά όχι ευχάριστο.

Και το τραγούδι που έχω ταυτίσει με τη λέξη "νοσταλγία" είναι το "Ποιος μπορεί" του Μύρωνα Στρατή που το λατρεύω και είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια.

Καλώ να παίξουν :

1.Την Coula 
(http://coulakaicoula.blogspot.com/)

2.Τον σολωμάντζαρο 
(http://solomantzaros.wordpress.com/)

3.Την KATERINA ANTE PORTAS
(http://katerinaanteportas.blogspot.com/)

4.Τη ΦΟΥΛΗ
(http://foulicats.blogspot.com/)

5.Τον άσωτο γιό
(http://aswtosgios.blogspot.com/)

6.Την stavroula zerva
(http://stavroulazervald18parach.blogspot.com/)

7.Τη Ginger
(http://www.lifebookmarks.net/)

8.Τον Noni
(http://nonis-anthology.blogspot.com/)

9.Τον homemade
(http://homemade-panayiotis.blogspot.com/)

10.Τη γιαγιά Αντιγόνη
(http://giagia-antigonh.blogspot.com/)