Ένα ρεπορτάζ για την ανεργία στους νέους έχει πάντα ενδιαφέρον, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα τετριμμένο θέμα για το οποίο έχει χυθεί άπειρο μελάνι. Δε γίνεται, όμως, να μη σου τραβήξει την προσοχή ένα άρθρο για το σημαντικό αυτό κοινωνικό ζήτημα, όσο βαρετό κι αν το βρίσκεις, όσο κι αν δε σε αφορά άμεσα.
Πολύ καλό το άρθρο-ρεπορτάζ του Κώστα Κυριακόπουλου για την ανεργία των νέων στην Ελλάδα (και όχι μόνο) στο περιοδικό Esquire (Ιούνιος 2012) με τίτλο "Ο πόλεμος κατά των νέων". Δυνατό κείμενο, με γλώσσα αιχμηρή αλλά όχι λαικίστικη, ο Κώστας Κυριακόπουλος ξέρει, άλλωστε, πως να παρουσιάζει την άποψη του με τρόπο που να μη φαίνεται πως θέλει να την επιβάλλει, αλλά και να μη μοιάζει να κρύβει απελπισία και θυμό. Με πάρα πολλά στατιστικά στοιχεία, με δηλώσεις νέων που βιώνουν δυσκολίες και με θέσεις κοινωνιολόγων και άλλων επιστημόνων επί του θέματος, πρόκειται για ένα πληρέστατο ρεπορτάζ.
Το παλιό και καλό μοντέλο που ίσχυε πριν μόλις δυο δεκαετίες στη χώρα μας με τους νέους να σπουδάζουν, να βρίσκουν άμεσα δουλειά, να κερδίζουν χρήματα και να βοηθάνε και τους γονείς τους, είναι υπό διάλυση σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Και, μάλιστα, συμβαίνει το ανάποδο. "Τα αποθηκευμένα χρήματα των ηλικιωμένων ή ακόμα και οι κουτσουρεμένες συντάξεις προσπαθούν να συντηρήσουν νέους πτυχιούχους ή όχι, άνεργους, νέα ζευγάρια που βρέθηκαν από το μέσο όρο στο εισοδηματικό μηδέν, απολυμένους, απλήρωτους για μήνες και πάει λέγοντας". Και όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Ελλάδα "θεωρεί ότι είναι περισσότερο ωφέλιμο να υιοθετεί μέτρα για τους αποχωρούντες και όχι για τους εισερχόμενους στη ζωή, κάτι που με οικονομικούς όρους δεν μπορεί να ευσταθεί, αφού ο οικονομικά ικανοποιημένος νέος μπορεί να στηρίξει τον ηλικιωμένο αναξιοπαθούντα συγγενή του, καθώς η προστιθέμενη υπεραξία της οποιασδήποτε επένδυσης σ' αυτόν έχει μακροπρόθεσμα υψηλότερες αποδόσεις για τον ίδιο, για το συγγενή του, αλλά και για το πολιτικό σύστημα, που τώρα κατατρώει το μέλλον του".
Αναφέρεται στο φαινόμενο της επιστροφής των νέων στα πατρικά τους σπίτια που είναι ολοένα και αυξανόμενο σε όλη τη χώρα και κάνει λόγο για το "σκληρότερο κοινωνιολογικό γεγονός με οικονομικές φυσικά συνέπειες από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο", δηλαδή την επανεμφάνιση του μοντέλου της "πυρηνικής οικογένειας" ή αλλιώς της "οικογένειας των δύο ή τριών γενεών" με όλη την οικογένεια να μένει κάτω από την ίδια στέγη, όχι για λόγους ιστορικούς-πολεοδομικούς, όπως γινόταν σε παλιές δεκαετίες, αλλά για λόγους αυστηρά οικονομικούς. Στο σημείο αυτό ο αρθρογράφος, όμως, γίνεται υπερβολικός : "Ουσιαστικά μιλάμε για τη σταδιακή απονεύρωση και ακύρωση μιας ολόκληρης γενιάς, που σε φυσιολογικές συνθήκες θα στήριζε την οποιαδήποτε απόπειρα ανάκαμψης και εξέλιξης κάθε κοινωνίας, όχι μόνο της ελληνικής. Αν αυτό, στην κυριολεξία του, δεν είναι "εθνική αιμορραγία", τι είναι;". Και η αισιοδοξία κύριε Κυριακόπουλε; Και οι αγώνες; Οι αγώνες των νέων να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση; Και μήπως παλιότερα και πάντα οι νέοι δεν αγωνίζονταν να ανατρέψουν δύσκολες και καταπιεστικές καταστάσεις. Τότε ήταν η Χούντα, τώρα θα είναι η οικονομική κρίση. Η ισοπεδωτική λογική δεν βοηθάει κάπου, όπως και η παθητική στάση. Πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιζόμαστε.
Οι αριθμόι είναι αμίλεικτοι :
ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Το ποσοστό της ανεργίας των νέων έως 25 ετών στην Ελλάδα αγγίζει το 51,2%
Η Ισπανία έρχεται δεύτερη με ποσοστό ανεργίας 50,5%
Στη Δανία το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 7,8%
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
46% των Ευρωπαίων ηλικίας 18 έως 34 ετών διαμένουν στο πατρικό τους σπίτι
57% είναι το αντίστοιχο ποσοστό των νέων Ελλήνων που ζουν με τους γονείς τους
54,8% των Ευρωπαίων ενηλίκων 18-24 μένουν ακόμη στο πατρικό λόγω σπουδών
45% είναι το αντίστοιχο ποσοστό για τους Έλληνες νέους
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
66,4% των Ελλήνων που φεύγουν στο εξωτερικό αναζητούν καλύτερη ποιότητα ζωής
44,7% ψάχνουν καλύτερη θέση εργασίας
ΑΝΕΡΓΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ
30% το ποσοστό των άνεργων ελλήνων πτυχιούχων Πανεπιστημίου
ΑΝΕΡΓΙΑ Ε.Ε.
24,8 εκατομμύρια άνεργοι στην Ε.Ε.
ΑΝΕΡΓΙΑ 2012
21,7% το επίσημο ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2012
Τον Ιανουάριο του 2011 ο δείκτης ήταν στο 14,7%
Ο λόγος στους νέους :
Ο Νίκος Μίχος, 23 ετών, λέει : "Η οικονομική κρίση ξεσκέπασε μια κοινωνία εγωιστική και ατομικιστική, μια κοινωνία του "πριν δώσεις, μάθε τι θα πάρεις". Είναι θλιβερό. Τι κι αν εγώ στάθηκα τυχερός και "έχω"; Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ το περίσσευμα της τύχης μου. Για την ακρίβεια, να το χαρίσω. Αυτό δεν το βλέπω στην κοινωνία. Βλέπω μόνο την ανταποδοτικότητα ως βασικό άξονα συμπεριφοράς μιας γενιάς που -συνολικά βλέπωντας τη- δεν πάλεψε για το καλό της επόμενης".
Η Σοφία Καλλέ, 26 ετών, λέει : "Τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξένες γλώσσες, δεύτερο πτυχίο, μια ζωή στη βιασύνη, στο άγχος και στις εξετάσεις. Και πάνω που λες "Ήρθε η ώρα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου", "Να ζήσω τα όνειρα μου", ακους από παντού "Χίλια συγγνώμη, αλλά βλέπετε...κρίση!", "Δεν προσλαμβάνουμε". Κρίση κι εγώ στην απέξω".
Ο Ανδρέας Κημήτρης, 25 ετών, λέει για τους νέους : "Οι προσδοκίες τους ανατρέπονται. Ακούνε συνεχώς ότι τα "χαρτιά" δε μετράνε. Τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους για κοινωνική ανέλιξη ανατρέπονται. Όλοι τους καλούν να φύγουν, να ψάξουν το μέλλον τους σε μια άλλη χώρα. Η εικόνα και η αυτοπεποίθηση τους τσαλακώνονται. Μέσα τους ο θυμός και οι ενοχές έχουν γίνει ένα. Η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία και η ανικανοκρατία που επικρατούν τραυματίζουν τις αντοχές τους".
Πολύ καλό το άρθρο-ρεπορτάζ του Κώστα Κυριακόπουλου για την ανεργία των νέων στην Ελλάδα (και όχι μόνο) στο περιοδικό Esquire (Ιούνιος 2012) με τίτλο "Ο πόλεμος κατά των νέων". Δυνατό κείμενο, με γλώσσα αιχμηρή αλλά όχι λαικίστικη, ο Κώστας Κυριακόπουλος ξέρει, άλλωστε, πως να παρουσιάζει την άποψη του με τρόπο που να μη φαίνεται πως θέλει να την επιβάλλει, αλλά και να μη μοιάζει να κρύβει απελπισία και θυμό. Με πάρα πολλά στατιστικά στοιχεία, με δηλώσεις νέων που βιώνουν δυσκολίες και με θέσεις κοινωνιολόγων και άλλων επιστημόνων επί του θέματος, πρόκειται για ένα πληρέστατο ρεπορτάζ.
Το παλιό και καλό μοντέλο που ίσχυε πριν μόλις δυο δεκαετίες στη χώρα μας με τους νέους να σπουδάζουν, να βρίσκουν άμεσα δουλειά, να κερδίζουν χρήματα και να βοηθάνε και τους γονείς τους, είναι υπό διάλυση σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Και, μάλιστα, συμβαίνει το ανάποδο. "Τα αποθηκευμένα χρήματα των ηλικιωμένων ή ακόμα και οι κουτσουρεμένες συντάξεις προσπαθούν να συντηρήσουν νέους πτυχιούχους ή όχι, άνεργους, νέα ζευγάρια που βρέθηκαν από το μέσο όρο στο εισοδηματικό μηδέν, απολυμένους, απλήρωτους για μήνες και πάει λέγοντας". Και όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Ελλάδα "θεωρεί ότι είναι περισσότερο ωφέλιμο να υιοθετεί μέτρα για τους αποχωρούντες και όχι για τους εισερχόμενους στη ζωή, κάτι που με οικονομικούς όρους δεν μπορεί να ευσταθεί, αφού ο οικονομικά ικανοποιημένος νέος μπορεί να στηρίξει τον ηλικιωμένο αναξιοπαθούντα συγγενή του, καθώς η προστιθέμενη υπεραξία της οποιασδήποτε επένδυσης σ' αυτόν έχει μακροπρόθεσμα υψηλότερες αποδόσεις για τον ίδιο, για το συγγενή του, αλλά και για το πολιτικό σύστημα, που τώρα κατατρώει το μέλλον του".
Αναφέρεται στο φαινόμενο της επιστροφής των νέων στα πατρικά τους σπίτια που είναι ολοένα και αυξανόμενο σε όλη τη χώρα και κάνει λόγο για το "σκληρότερο κοινωνιολογικό γεγονός με οικονομικές φυσικά συνέπειες από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο", δηλαδή την επανεμφάνιση του μοντέλου της "πυρηνικής οικογένειας" ή αλλιώς της "οικογένειας των δύο ή τριών γενεών" με όλη την οικογένεια να μένει κάτω από την ίδια στέγη, όχι για λόγους ιστορικούς-πολεοδομικούς, όπως γινόταν σε παλιές δεκαετίες, αλλά για λόγους αυστηρά οικονομικούς. Στο σημείο αυτό ο αρθρογράφος, όμως, γίνεται υπερβολικός : "Ουσιαστικά μιλάμε για τη σταδιακή απονεύρωση και ακύρωση μιας ολόκληρης γενιάς, που σε φυσιολογικές συνθήκες θα στήριζε την οποιαδήποτε απόπειρα ανάκαμψης και εξέλιξης κάθε κοινωνίας, όχι μόνο της ελληνικής. Αν αυτό, στην κυριολεξία του, δεν είναι "εθνική αιμορραγία", τι είναι;". Και η αισιοδοξία κύριε Κυριακόπουλε; Και οι αγώνες; Οι αγώνες των νέων να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση; Και μήπως παλιότερα και πάντα οι νέοι δεν αγωνίζονταν να ανατρέψουν δύσκολες και καταπιεστικές καταστάσεις. Τότε ήταν η Χούντα, τώρα θα είναι η οικονομική κρίση. Η ισοπεδωτική λογική δεν βοηθάει κάπου, όπως και η παθητική στάση. Πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιζόμαστε.
Οι αριθμόι είναι αμίλεικτοι :
ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Το ποσοστό της ανεργίας των νέων έως 25 ετών στην Ελλάδα αγγίζει το 51,2%
Η Ισπανία έρχεται δεύτερη με ποσοστό ανεργίας 50,5%
Στη Δανία το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 7,8%
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
46% των Ευρωπαίων ηλικίας 18 έως 34 ετών διαμένουν στο πατρικό τους σπίτι
57% είναι το αντίστοιχο ποσοστό των νέων Ελλήνων που ζουν με τους γονείς τους
54,8% των Ευρωπαίων ενηλίκων 18-24 μένουν ακόμη στο πατρικό λόγω σπουδών
45% είναι το αντίστοιχο ποσοστό για τους Έλληνες νέους
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
66,4% των Ελλήνων που φεύγουν στο εξωτερικό αναζητούν καλύτερη ποιότητα ζωής
44,7% ψάχνουν καλύτερη θέση εργασίας
ΑΝΕΡΓΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ
30% το ποσοστό των άνεργων ελλήνων πτυχιούχων Πανεπιστημίου
ΑΝΕΡΓΙΑ Ε.Ε.
24,8 εκατομμύρια άνεργοι στην Ε.Ε.
ΑΝΕΡΓΙΑ 2012
21,7% το επίσημο ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2012
Τον Ιανουάριο του 2011 ο δείκτης ήταν στο 14,7%
Ο λόγος στους νέους :
Ο Νίκος Μίχος, 23 ετών, λέει : "Η οικονομική κρίση ξεσκέπασε μια κοινωνία εγωιστική και ατομικιστική, μια κοινωνία του "πριν δώσεις, μάθε τι θα πάρεις". Είναι θλιβερό. Τι κι αν εγώ στάθηκα τυχερός και "έχω"; Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ το περίσσευμα της τύχης μου. Για την ακρίβεια, να το χαρίσω. Αυτό δεν το βλέπω στην κοινωνία. Βλέπω μόνο την ανταποδοτικότητα ως βασικό άξονα συμπεριφοράς μιας γενιάς που -συνολικά βλέπωντας τη- δεν πάλεψε για το καλό της επόμενης".
Η Σοφία Καλλέ, 26 ετών, λέει : "Τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξένες γλώσσες, δεύτερο πτυχίο, μια ζωή στη βιασύνη, στο άγχος και στις εξετάσεις. Και πάνω που λες "Ήρθε η ώρα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου", "Να ζήσω τα όνειρα μου", ακους από παντού "Χίλια συγγνώμη, αλλά βλέπετε...κρίση!", "Δεν προσλαμβάνουμε". Κρίση κι εγώ στην απέξω".
Ο Ανδρέας Κημήτρης, 25 ετών, λέει για τους νέους : "Οι προσδοκίες τους ανατρέπονται. Ακούνε συνεχώς ότι τα "χαρτιά" δε μετράνε. Τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους για κοινωνική ανέλιξη ανατρέπονται. Όλοι τους καλούν να φύγουν, να ψάξουν το μέλλον τους σε μια άλλη χώρα. Η εικόνα και η αυτοπεποίθηση τους τσαλακώνονται. Μέσα τους ο θυμός και οι ενοχές έχουν γίνει ένα. Η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία και η ανικανοκρατία που επικρατούν τραυματίζουν τις αντοχές τους".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου