ΤΑ "ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ" ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εντάξει μωρέ, πώς κάνετε έτσι; Επειδή δηλαδή έγιναν κάποια λαθάκια στο μοντάζ; Επειδή στη μια σκηνή ακούμε ότι η Νάντια έφυγε στην Αμερική και την άλλη είναι δίπλα στο Σταύρο στο δικαστήριο; Σιγά...Στην ανάγκη διακτινίζεσαι. Στη σαπουνόπερα όλα γίνονται. Πώς κάνετε έτσι; Επειδή πέθανε ο Άρης; Επειδή έφυγε το μισό καστ; Και τι να κάνουμε; Αστόχησε ο ψηλός. Ήθελε να πετύχει το Μαλτέζο, για να βεβαιωθεί ότι πέθανε και πέτυχε κατά λάθος τον Άρη...αυτά συμβαίνουν συνεχώς...Και στο φινάλε, αρέσει στο Δημήτρη Αρβανίτη να ξεπαστρέβει τους ήρωες του. Τη βρίσκει. Αν και στην περίπτωση αυτή, δε φταίει αυτός. Η Μουτάφη κουράστηκε πολύ, η Οικονομάκου προτίμησε να αλωνίζει στη Μύκονο και να την κυνηγάνε οι παπαράτσι (ή να τους κυνηγάει αυτή), η Τσεσματζόγλου κουράστηκε και αυτή και ο Ορφέας Παπαδόπουλος πήγε να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα.

Τα "Κλεμμένα όνειρα" είναι μια νέα κατηγορία τηλεοπτικής σειράς. Μελοδραματική κοινωνική φαρσοκωμωδία. Η πρώτη στο είδος της. Death soap-opera...όπως λέμε death metal.

Ακόμα κι έτσι, παρά τα τραγελαφικά που έχουν συμβεί, παρά την πίκρα που έχει δώσει στο κοινό, παραμένει, ακόμα κι έτσι, μια καλή σαπουνόπερα. Μια σαπουνόπερα πολύ ανώτερη από την αντίπαλη του ΑΝΤ1, το "Μπρούσκο", αλλά και από τη "Δικαίωση" που μοιάζει κακέκτυπο των "Κλεμμένων".

Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί για το λόγο ότι καλούνται να ερμηνεύσουν πειστικά τους δραματικούς ρόλους τους σε εντελώς σουρεαλιστικές καταστάσεις, που ξεπερνάνε κατά πολύ και τις συμβάσεις της σαπουνόπερας. Καταστάσεις τραγελαφικές, ιστορίες που ούτε σε στήλη με παράξενα δε θα διάβαζες. Αυτό είναι ο καλός ηθοποιός σαπουνόπερας. Να παίζεις τόσο πειστικά σαν αυτά που συμβαίνουν να ήταν τέτοια που θα μπορούσαν να συμβούν και στην πραγματικότητα. Η οποία εδώ που τα λέμε πολλές φορές μας εκπλήσσει και κάθε άλλο παρά πεζή, προβλέψιμη και απλή είναι. Και στο φινάλε, τέχνη είναι και η τηλεόραση, κι ας διαφωνούν πολλοί. Η τέχνη δεν αντιγράφει μόνο τη ζωή, αλλά την ξεπερνά. Ο ηθοποιός δεν είναι αυτός που θα παίξει ρόλους από τη ζωή. Αυτό το κάνουν στις "Οικογενειακές ιστορίες". Η τέχνη, η καλή τέχνη, ξεπερνά την πραγματικότητα, αλλά βασίζεται πολύ σε αυτή.

Ίσως αυτά τα πολλά άσχημα γεγονότα, οι απανωτοί θάνατοι, οι σοκαριστικές ανατροπές και δυσάρεστες εκπλήξεις, κάτι έχουν να πουν...Είναι η φιλοσοφία της σαπουνόπερας αυτής που την ακολούθησε από την αρχή...Ο θάνατος και η ζωή σε μια διαρκή μάχη και εναλλαγή όπως και το καλό-κακό. Θάνατος-ζωή, ζωή-θάνατος. Ξανά και ξανά. Μια χαρά δυο πίκρες. Δυο θάνατοι μια ζωή. Όπως στο πρώτο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου όπου τη στιγμή που πεθαίνουν ο Άρης και ο Δημήτρης Μαλτέζος, την ίδια στιγμή γεννιέται το παιδί του πρώτου. Ενας κακός πεθαίνει, ένας άλλος έρχεται να τον αντικαταστήσει. Όπως έγινε με τον Στηβ Μαυρίδη και το Νότη Αργυρό. Το κακό είναι αέναο. Το καλό είναι αέναο. Η μάχη τους αέναη. Και ο νικητής δεν είναι ποτέ ο ίδιος.

Και ποιος είπε ότι αυτά δε συμβαίνουν στη ζωή; Σήμερα άκουσα στο δελτίο ειδήσεων για ένα μαιευτήριο που έδωσε λάθος νεογέννητα κορίτσια σε δυο οικογένειες, κάτι που έγινε γνωστό δέκα χρόνια μετά :

http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=27377&pubid=34226948#toppage

Τι σας θυμίζει;