Στο εξαιρετικό άρθρο-ρεπορτάζ του στο Esquire ο Alexis Petridis ταξιδεύει προς Αγγλία μεριά, στο Λονδίνο, εκεί που βρίσκεται η καρδιά των hipsters και συνομιλεί με φιλόλογους, ακαδημαικούς, δημοσιογράφους, παλαίμαχους χίπστερ, ενώ κάνει την έρευνα του στο ίντερνετ και σε χιπστεροσάιτ, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τα άτομα αυτά που έχουν μουστάκι, skinny τζην παντελόνι, καρό πουκάμισο, φοράνε γυαλιά χωρίς να έχουν μυωπία και έχουν πόρωση με την εναλλακτική μουσική και ο,τιδήποτε εναλλακτικό. Ο ρεπόρτερ μέσα από το έρευνα του και από τις συνομιλίες του μας παραθέτει δεδομένα για τη φυλή αυτή : Οι χίπστερ δουλεύουν σε μικρές δισκογραφικές, σε εταιρείες παραγωγής, αρθρογραφούν σε μικρά σάιτ στο ίντερνετ, κάνουν ταινίες μικρού μήκους. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι πλουσιόπαιδα που κάνουν τη ζωή τους σε πρώην υποβαθμισμένες περιοχές, άλλοι ότι είναι σνομπ ελιτιστές. Βασική εμμονή των χίπστερ είναι η πειραματική indie μουσική. Ο ρόλος του χίπστερ θεωρείται ότι είναι να γνωρίζει πράγματα για τις τέχνες κυρίως, που η μάζα δεν γνωρίζει. Να μαθαίνει για πράγματα γύρω από τη μουσική, τη μόδα, την τέχνη πρώτος απ' όλους. Εξάλλου οι χίπστερ "ήταν παρόντες σε όλα τα σημαντικά σταυροδρόμια της σύγχρονης λαικής κουλτούρας. Οι ίδιοι δεν έγιναν ποτέ μεγάλοι καλλιτέχνες, αλλά λειτούργησαν σαν παρένθετες μητέρες για πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες". Ο αρθρογράφος φέρνει τα παραδείγματα των Beatles, Pink Floyd, Sex pistols αλλά και του χιπ-χοπ. Οι χίπστερ προκαλούσαν αρνητικά σχόλια και στο παρελθόν, όταν αποκαλούνταν χίπηδες, η κοινή γνώμη τους μισούσε, ενώ δέχονταν μέχρι και σωματική επίθεση. Σήμερα προκαλούν αντιπάθεια επειδή θεωρούνται σνομπ, αλλά και περιφρόνηση επειδή δεν κάνουν κάτι επαναστατικό. Ο αρθρογράφος συμπεραίνει ότι στην εποχή του ίντερνετ, που ο καθένας δυνητικά και θεωρητικά έχει πρόσβαση στα πάντα και σε κάθε τι εναλλακτικό, ο χίπστερ "μπαίνει αναγκαστικά στο ταμείο ανεργίας" αφού δεν είναι ο μόνος που εντοπίζει το πρωτοποριακό. Ένα ανοήτο, επιφανειακό, "χιπστερικό" συμπέρασμα, το οποίο χαλάει όλο το υπόλοιπο εξαιρετικό άρθρο. Όχι πως θέλω να υπερασπιστώ τους χίπστερ, αλλά μην λέμε τώρα και ό,τι θέλουμε. Εκτός αν ο Παντελής Παντελίδης θεωρείται χιπστερική ανακάλυψη. Ούτε καταλαβαίνω αυτό που λέει ο Άλεξ Μίλερ στον αρθρογράφο : "Με το που εμφανίζεται μια νέα μπάντα, τη μαθαίνουν ακόμα και οι ηλικιωμένοι που παρακολουθούν τις μουσικές εξελίξεις. Αυτό αμβλύνει το χάσμα των γενεών και απαλείφει οποιαδήποτε αίσθηση ή ανάγκη επαναστατικότητας. Οι νέοι δεν έχουν κάποιον απέναντι τους για να επαναστατήσουν εναντίον του. Δε φταίνει αυτοί. Ζούμε στην εποχή της μέσης νεότητας - αυτό είναι το τελευταίο προιόν του όψιμου καταναλωτισμού. Όλοι συμπεριφερόμαστε σαν να ανήκουμε στην ίδια, απροσδιόριστη, αλλά σίγουρα νεανική ηλικία". Κάποιος να μας διαφωτίσει; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ο αρθρογράφος κλείνει γράφοντας : "Ο χίπστερ δεν πέθανε. Αντιθέτως, κατέκλυσε την ποπ κουλτούρα με τέτοια σαρωτική σφοδρότητα, που λίγο πολύ πια όλοι είμαστε χίπστερ". Αναρωτιέμαι αν το εννοεί αυτό που λέει ή αν το σκεφτόταν πολύ ώρα πριν το γράψει.
Το άρθρο της Μαρίας Παπαγρηγορίου στο Madame Figaro εστιάζει κυρίως στη γυναίκα χίπστερ και στο ενδυματολογικό κομμάτι, αλλά κάνει και μια γενικότερη αναφορά. "Στα μέσα των '00s, με την οικονομική κρίση να χτυπά την πόρτα, με τον άκρατο καταναλωτισμό να ξεφουσκώνει σαν παραμύθι με δυσάρεστο φινάλε και με το mainstream να έχει αρχίσει πια να αφήνει μια πικρή, πικρότατη γεύση, η θεαματική εμφάνιση του/της hipster έγινε δεκτή με ενθουσιασμό" γράφει. Πόσο σχετίζεται η οικονομία της χώρας με τους χίπστερ, πώς περιοδικό που προωθεί τον άκρατο καταναλωτισμό γράφει ότι αυτός ξεφούσκωσε, πόσο πικρή είναι η γεύση του mainstream και πόσο ενθουσιασμένοι είμαστε που εμφανίστηκαν οι χίπστερ, δεν το γνωρίζω...
Κάνει λόγο για έκφραση μιας φινετσάτης, εναλλακτικής και εκλεκτικής αισθητικής, για απέχθεια προς το mainstream και οτιδήποτε εμπορικό, για αδυναμία σε μέσα όπως το blog, το instagram, το pinterest.
Όσο για το αν ο hipster πέθανε, η αρθρογράφος γράφει ότι εφόσον ο hipster έγινε κομμάτι του κατεστημένου και του συστήματος και έπαψε να είναι μειονότητα και να αψηφα την κατεστημένη αισθητική, τότε ναι, όσοι το ισχυρίζονται αυτό, έχουν δίκιο. Και δίνει το παράδειγμα της Adele που τραγούδησε για τη νέα ταινία του James Bond (;). "Οταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο προσωπικό, personalized, με κάτι που επιδιώκει να είναι μοναχικό, σπάνιο, μακριά από τη μάζα που σήμερα είναι και προβλέπεται ότι θα παραμείνει κυριολεκτικά παντοδύναμη, ο θάνατος μπορεί άνετα να ισοδυναμεί με την αποδοχή και την καταξίωση". Τι θέλει να πει η ποιήτρια;
ΥΓ. Ειρωνεία : Το αμέσως επόμενο θέμα μετά τους χίπστερ στο Esquire είναι η...Demy και στο Madame Figaro o Χριστόφορος Παπακαλιάτης.
ΥΓ2.Γιατί οι χίπστερ εκνευρίζονται όταν τους λένε χίπστερ;
ΥΓ3.Τελικά πέθαναν οι χίπστερ; Ας μας πει κάποιος.
ΥΓ4.Είμαστε όλοι χίπστερ; Σε ποιο κόσμο ζουν τα λαιφσταιλ περιοδικά; Ας τους ξυπνήσει κάποιος. Στην Ελλάδα ζούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου