Ποσο Μεταξα αδειαζεις τη μερα; Do you know who you are? Παρουσιαστης, ξενιτεμενος αστερας, συγγραφεας, τραγουδιστης περιζητητος-ακομα-εργενης; Μεταξυ μας... μηπως δεν ξερεις τι εισαι;
Παει σε εφαγε η ζεστη για τα καλα, ολη η ζεστη του Καλοκαιριου, που συμφωνα με τους επιστημονες ηταν το πιο θερμο απο το 1860 (!!), μαζευτηκε και σε καταπλακωσε τελη Αυγουστου, που παλι καλα, εχεις αισθηση του χρονου, και το μονο που καταλαβαινει κανεις στο κειμενο σου ειναι οτι μιλας για το τελος της θερινης περιοδου.
Κατα τ' αλλα, αλλα ντ' αλλα, της παρασκευης το γαλα..γιατι ολα τα... σπουδαια γραπτα γραφονται τις Παρασκευες (βλεπε επιστολη Μπεζαντακου στον πρωθυπουργο).
Δειτε λοιπον, τι γραφει ο monsieur Aliagas, στη στηλη του στο Πρωτο Θεμα, και αν καταλαβετε τιποτα, πειτε και σε μενα που ειμαι ασχετος απο λογοτεχνια..
Ο Αυγουστος φευγει παντα απογευμα (τι ωρα να ξερουμε να τον αποχαιρετισουμε),την ωρα που οι γιαγιαδες μας ποτιζουν τις αυλες με τα ευωδιαστα λουλουδια και τον βασιλικο ( ποια αυλη και ποιο βασιλικο, σε πολυκατοικια μενουμε), οταν παιδικες φωνες μπερδευονται στο ημιφως με το βελουδενιο πεταγμα μιας νυχτεριδας (???) θυμαμαι πως ζαλιζα τα φτερωτα ποντικια (???) με ενα μακρυ καλαμι...(υπονοουμενο;)
Μου ειχε πει ενας μεγαλος πως το κοκαλακι της νυχτεριδας φερνει γουρι (σιγουρα σου ειπε κατι τετοιο;)
Ο Αυγουστος παντα με ξεθαρρευε και με ποτιζε με την απροσδιοριστη μεθη της πανσεληνου (ο,τι πεις).
Τον Αυγουστο, το ολοστρογγυλο φεγγαρι, αιμοφυρτο (?) και λαμπερο σαν μαργαριταρι, αισθηματοποιειται (υπαρχει τετοια λεξη;) ολοκληρο για μενα.Κερναει τη σιωπη του χειμωνα (??) διχως να περιμενει τιποτα.
Ο Αυγουστος φευγει παντα αμετανοητος και χτυπαει την πορτα δυνατα, οπως χτυπανε οι χτυποι της καρδιας σου (???).
Αλλο να ακους κι αλλο να κρυφακους στο απαγορευμενο θεωρειο της ζωης σου (ε??).
Ο,τι σπειρεις τον Αυγουστο θα αγκαλιασεις την ανοιξη (καινουργια σοφη παροιμια ειναι αυτο;)
Ευγεστα τα φιλια του Αυγουστου οταν κρεμιεσαι σαν ακροβατης στην υδατινη γραμμη του οριζοντα που σου υποσχεται η πλωρη (??).
Λαβα ο βασιλιας ηλιος οταν βουταει μονομιας στη θαλασσα και σκορπιζει τα πορφυρα φιλια του στ' ουρανου τα σεντονια (στα σεντονια θυελλες και αγερες που λεει και η Παπαριζου...).
Ο Αυγουστος ταλαντευει, παιδευει, σφιγγει τα σωθικα σου, σου σπαει ηδονικα τα πλευρα και φευγει οπως ερχεται, σχεδον αδιαφορος, τυραννος, αφηνοντας σε να χορευεις στο ενα ποδι, σ' ενα καταρτι με τυφλο καπετανιο και βουβη ορχηστρα (ολα αυτα τα κανει ο Αυγουστος;)
Τον Αυγουστο γινεσαι κουρσαρος ετοιμος να κλεψεις τη νυφη των ονειρων σου νυχτα στο πανηγυρι, να ξεμαλλιαζεις με παθος το θηραμα, να πολιορκεις την ηλιοκαμενη μουσα, να μουδιαζεις τη σαστισμενη πριγκιπισσα πριν καν την παντρευτεις στο Λας Βεγκας με παπα Ελβις Πρισλει και κουμπαρο ενα μπουκαλι φτηνο ουισκι (εδω οι κριτικοι λογοτεχνιας σηκωνουν τα χερια ψηλα).
Ο Αυγουστος γλιστρησε πανω σου σαν χρυσοσκονη πεταλουδας και μεχρι να το καταλαβεις πεταξε...(Ολα τα πηρε το καλοκαιρι, τ' αγρια μαλλια σου στην τρικυμια...).
Νικο Αλιαγα αντε να σε δουμε και με Νομπελ...
(ΠΑΛΙΟ ΠΟΣΤ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΜΠΛΟΓΚ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου