Πολυ καλο το εντιτοριαλ του Δημητρη Παγαδακη στο "Big fish" Αυγουστου. Το αντιγραφω :
ΧΑΖΕΥΩ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΕΝΟΣ, στη σκια ενος εξοριστου αρμυρικιου την παραλια. Γυαλιστερη, συνθετικη, μικροφαμπερ, απαλη και λεια σαν πλαστικοποιημενη αφισα με θεμα μια ακρυλικη ομπρελοξαπλωστρα. Και στο φοντο της αγναντευω τη διαυγη θαλασσα αυλακωμενη απο τα πολυεστερικα σερφ σαν πρωταγωνιστρια του << Nip/Tuck >> επειτα απο αμφιλεγομενη πλαστικη επεμβαση. Ατμοσφαιρα μαγειας σε ντεκορ ασαφως βιοδιασπωμενων πολυμερων υλικων. Τιποτε δεν ειναι αγνο οπως παλια. Εμενα παντως δεν με χαλαει. Απο την αυθεντικη Λουτσα του 1970 προτιμω το faux εγχωριο Μαλιμπου του 2011. Εξαλλου, ποτε δεν ενιωσα στις διακοπες νοσταλγος ενος εξιδανικευμενου χθες. Ουτε μπηκα σε ρομαντικο τριπακι σαν εραστης μιας εθνικ αθωοτητας, που ψαχνεται στην καψουλα του χρονου. Καμια φορα, μονο, απορω πως συναντιομασταν πριν απο τα κινητα στην αγονη γραμμη.
Κατα τ' αλλα, πολυ σπανια αναρωτιεμαι τι απεγιναν οι σχεδον αιωνιοι φυσικοι τοποτηρητες του κυκλαδιτικου τοπιου. Πως καταβροχθισε η εξπρες αναπτυξη εκεινες τις πεζουλες με τα ξηρικα ντοματακια, τις ανυδρες μελιτζανες, τα ξυλαγγουρα; Πως σκορπισαν οι ασυμμετρα τιθασευμενες πετρες της ξερολιθιας απο την αναρχη προοδο; Ενταξει, καλες οι μνημες και αγιες οι παραδοσεις αλλα -λυπαμαι- αποτελουν πια μια αυταπατη της συγχρονης μονιμοτητας, τυλιγμενης με παλιο φολκλορ και μεταμοντερνα ιδεολογηματα. Εδω δεν πηραμε χαμπαρι πως μεταλλαξε τους ανθρωποτυπους και πως αλλοιωσε τις συμπεριφορες η μεταβαση απο τον λιτο αγροτικο και αλιευτικο βιο στις ευδαιμονικες τουριστικες υπηρεσιες. Ποιον ενοιαξε ποτε πως ο απογονος του "Μαουκα", ναι, αυτου που εχει το τρεχαντηρι, εξελιχθηκε σε ιδιοκτητη beach bar ;
Ξεκαλοκαιριασα χρονια σ' αυτα τα νησια. Τα εμαθα παιχνιδιαρικα, φιλοξενα, ξερα, ανεμοδαρμενα, παλλευκα. Τα εζησα σε φρεσκοασβεστωμενα κυβοσχημα σπιτια ξεγνοιαστα και διασκεδαστικα. Ποτε δεν αισθανθηκα τα ζορια των φουρτουνιασμενων χειμωνιατικων αποκλεισμων τους. Αντιθετα, τα συνηθισα με μελτεμια ακριβειας, μποφορ εκμεταλλευσης, ανεμοστροβιλους αρπαχτης. Συμφιλιωθηκα με την ιπταμενη τιμη της αμολυβδης, το τσουχτερο ετοιματζιδικο ρουμ-του-λετ, τα υπερογκα ναυλα, τον αλμυρο εσπρεσο, τη δαπανηρη ξαπλωστρα, το σπαταλο κλαμπινγκ, τα πανακριβα μοχιτο και τις πολυεξοδες τρεντι αστακομακαροναδες. Μικρο το κακο, μπρος στους ξεχειλους τονους μπετον της μικροδιαφθορας, τις δυσθεωρατες πισινες της ξιπασιας, τα κοτερα και τα ελικοπτερα της απληστης μεγαλομανιας. Αλλωστε τα τουριστικα νησια της θερινης αποδρασης δεν ειναι παρα μια μικρογραφια της εως προσφατα ορμητικα μετασχηματιζομενης Ελλαδας.
Της χωρας της παραληρηματικης καταναλωσης, του ανεξοφλητου διακοποδανειου, των κατασπαταλημενων ΚΠΣ, του μιμητικου σελεμπριτοψωνιου, του χυμα ευδαιμονισμου, της μιζας, του λαικισμου, του νεοπλουτισμου. Με αυτα τα αναμικτα υλικα μαγειρευτηκε ατσαλα ενα τουρλου, μιγμα μικρομεσαιων Χαμπτονς και παρακμιακου Ακαπουλκο. Που μετετρεψε τις αλλοτε γαληνιες οασεις του Αιγαιου σε ημιυπαιθριους βωμους ματαιοδοξιας των χαιληδων θερινων εποικων και κιτσατα μνημεια κονομας των ντοπιων. Ευτυχως οχι παντου. Ευτυχως οχι για παντα.
Στο κειμενο αυτο ο αρθρογραφος Δημητρης Παγαδακης κανει ενα "ταξιδι" στο χθες και το σημερα των νησιων της Ελλαδας με οδηγο τη νοσταλγια που φαινεται να την απαρνειται αλλα τελικα ειναι γεματος απο αυτη και με κριτικη αλλα και επικριτικη σκεψη βουταει στα βαθια νερα, προσπαθωντας να δωσει στον αναγνωστη μια εικονα του παρελθοντος και να τον κανει να αναλογιστει για τα του παροντος. Η εικονα του παρελθοντος μοιαζει ουτοπικη. Εχει εξαφανιστει απο το χαρτη των νησιων αλλα και απο ολη τη χωρα και στη νεα εικονα επικρατει ο εκσυγχονισμος μαζι με ολα τα δεινα του. Ο αρθρογραφος, ομως, κλεινει το κειμενο του με ενα αισιοδοξο μηνυμα. "Ευτυχως οχι παντου. Ευτυχως οχι για παντα".
ΧΑΖΕΥΩ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΕΝΟΣ, στη σκια ενος εξοριστου αρμυρικιου την παραλια. Γυαλιστερη, συνθετικη, μικροφαμπερ, απαλη και λεια σαν πλαστικοποιημενη αφισα με θεμα μια ακρυλικη ομπρελοξαπλωστρα. Και στο φοντο της αγναντευω τη διαυγη θαλασσα αυλακωμενη απο τα πολυεστερικα σερφ σαν πρωταγωνιστρια του << Nip/Tuck >> επειτα απο αμφιλεγομενη πλαστικη επεμβαση. Ατμοσφαιρα μαγειας σε ντεκορ ασαφως βιοδιασπωμενων πολυμερων υλικων. Τιποτε δεν ειναι αγνο οπως παλια. Εμενα παντως δεν με χαλαει. Απο την αυθεντικη Λουτσα του 1970 προτιμω το faux εγχωριο Μαλιμπου του 2011. Εξαλλου, ποτε δεν ενιωσα στις διακοπες νοσταλγος ενος εξιδανικευμενου χθες. Ουτε μπηκα σε ρομαντικο τριπακι σαν εραστης μιας εθνικ αθωοτητας, που ψαχνεται στην καψουλα του χρονου. Καμια φορα, μονο, απορω πως συναντιομασταν πριν απο τα κινητα στην αγονη γραμμη.
Κατα τ' αλλα, πολυ σπανια αναρωτιεμαι τι απεγιναν οι σχεδον αιωνιοι φυσικοι τοποτηρητες του κυκλαδιτικου τοπιου. Πως καταβροχθισε η εξπρες αναπτυξη εκεινες τις πεζουλες με τα ξηρικα ντοματακια, τις ανυδρες μελιτζανες, τα ξυλαγγουρα; Πως σκορπισαν οι ασυμμετρα τιθασευμενες πετρες της ξερολιθιας απο την αναρχη προοδο; Ενταξει, καλες οι μνημες και αγιες οι παραδοσεις αλλα -λυπαμαι- αποτελουν πια μια αυταπατη της συγχρονης μονιμοτητας, τυλιγμενης με παλιο φολκλορ και μεταμοντερνα ιδεολογηματα. Εδω δεν πηραμε χαμπαρι πως μεταλλαξε τους ανθρωποτυπους και πως αλλοιωσε τις συμπεριφορες η μεταβαση απο τον λιτο αγροτικο και αλιευτικο βιο στις ευδαιμονικες τουριστικες υπηρεσιες. Ποιον ενοιαξε ποτε πως ο απογονος του "Μαουκα", ναι, αυτου που εχει το τρεχαντηρι, εξελιχθηκε σε ιδιοκτητη beach bar ;
Ξεκαλοκαιριασα χρονια σ' αυτα τα νησια. Τα εμαθα παιχνιδιαρικα, φιλοξενα, ξερα, ανεμοδαρμενα, παλλευκα. Τα εζησα σε φρεσκοασβεστωμενα κυβοσχημα σπιτια ξεγνοιαστα και διασκεδαστικα. Ποτε δεν αισθανθηκα τα ζορια των φουρτουνιασμενων χειμωνιατικων αποκλεισμων τους. Αντιθετα, τα συνηθισα με μελτεμια ακριβειας, μποφορ εκμεταλλευσης, ανεμοστροβιλους αρπαχτης. Συμφιλιωθηκα με την ιπταμενη τιμη της αμολυβδης, το τσουχτερο ετοιματζιδικο ρουμ-του-λετ, τα υπερογκα ναυλα, τον αλμυρο εσπρεσο, τη δαπανηρη ξαπλωστρα, το σπαταλο κλαμπινγκ, τα πανακριβα μοχιτο και τις πολυεξοδες τρεντι αστακομακαροναδες. Μικρο το κακο, μπρος στους ξεχειλους τονους μπετον της μικροδιαφθορας, τις δυσθεωρατες πισινες της ξιπασιας, τα κοτερα και τα ελικοπτερα της απληστης μεγαλομανιας. Αλλωστε τα τουριστικα νησια της θερινης αποδρασης δεν ειναι παρα μια μικρογραφια της εως προσφατα ορμητικα μετασχηματιζομενης Ελλαδας.
Της χωρας της παραληρηματικης καταναλωσης, του ανεξοφλητου διακοποδανειου, των κατασπαταλημενων ΚΠΣ, του μιμητικου σελεμπριτοψωνιου, του χυμα ευδαιμονισμου, της μιζας, του λαικισμου, του νεοπλουτισμου. Με αυτα τα αναμικτα υλικα μαγειρευτηκε ατσαλα ενα τουρλου, μιγμα μικρομεσαιων Χαμπτονς και παρακμιακου Ακαπουλκο. Που μετετρεψε τις αλλοτε γαληνιες οασεις του Αιγαιου σε ημιυπαιθριους βωμους ματαιοδοξιας των χαιληδων θερινων εποικων και κιτσατα μνημεια κονομας των ντοπιων. Ευτυχως οχι παντου. Ευτυχως οχι για παντα.
Στο κειμενο αυτο ο αρθρογραφος Δημητρης Παγαδακης κανει ενα "ταξιδι" στο χθες και το σημερα των νησιων της Ελλαδας με οδηγο τη νοσταλγια που φαινεται να την απαρνειται αλλα τελικα ειναι γεματος απο αυτη και με κριτικη αλλα και επικριτικη σκεψη βουταει στα βαθια νερα, προσπαθωντας να δωσει στον αναγνωστη μια εικονα του παρελθοντος και να τον κανει να αναλογιστει για τα του παροντος. Η εικονα του παρελθοντος μοιαζει ουτοπικη. Εχει εξαφανιστει απο το χαρτη των νησιων αλλα και απο ολη τη χωρα και στη νεα εικονα επικρατει ο εκσυγχονισμος μαζι με ολα τα δεινα του. Ο αρθρογραφος, ομως, κλεινει το κειμενο του με ενα αισιοδοξο μηνυμα. "Ευτυχως οχι παντου. Ευτυχως οχι για παντα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου